WAARMEE BEHOORT DIE KERK IN ONS SAMELEWING BESIG TE WEES?

maximianusDie eerste paar eeu van die kerk se geskiedenis was brutaal. Die vervolging skrikwekkend! Ek het ‘n vorige keer oor die arenas geskryf. Daar is egter so baie verhale van martelare wat hulle geloof tot die einde toe bely het. Een van die verhale vertel van ‘n legioen soldate wat van Luxor in Egipte afkomstig was. Die jaar is ongeveer 300 n.C. Keiser Diocletianus gee opdrag aan generaal Maximianus om die onrus in Frankryk onder bedwang te bring. Hy neem die spesifieke legioen uit Luxor, bekend om hulle braafheid, om Frankryk te gaan uitsorteer.

Die aand voordat hulle sou opruk, vra Maximianus die manskappe om saam met hom in een van die tempels te gaan bid. Die gode moes om hulp gevra word. Hy was verbaas toe hy verneem dat ‘n groep Christen-soldate nie saam met hom wil aanbid nie. Hy laat hulle summier op lyn en kap elke tiende Christen se kop af. Hy het gehoop dit sou die ander tot insig bring. Die res skryf egter ‘n verklaring. Hierin maak hulle dit duidelik dat hulle nie rebelle is nie, maar soldate in diens van Rome. Hulle eerste lojaliteit lê egter teenoor God, van wie hulle slawe is. Maximianus is woedend wanneer hy die verklaring lees. Weer laat hy hulle op lyn en weer herhaal die patroon, elke tiende Christen se kop word af gekap. Hulle het vreesloos bly bely dat Jesus hulle Here is. Maximianus gee daarna opdrag aan die nie-Christene om die res om die lewe te bring.

Tertullianus (160-220 n.C.) het van vroeg af die Christene in Kartago aangemoedig om deel van hulle gemeenskappe te wees – selfs die weermag. Hulle is egter deurgaans opgeroep om aan God meer gehoorsaam te wees as aan die keiser. Dit was nie so maklik nie. Die bekende hermiet, St Antonius het in ongeveer 282 n.C. sy stilte en afsondering in die woestyn onderbreek om in Alexandrië die gelowiges, wie vir hulle geloof sou sterf te gaan bemoedig. Hy het in die tronke vir hulle gaan bid en hulle pastoraal versorg. Die gevolg was dat die gelowiges die dood met vrede te gemoet gegaan het. Dit het die keiser so woedend gemaak dat hy, ironies genoeg, besoeke deur priesters en monnike aan die gevangenes verbied het. Dit het Antonius verder aangevuur om summier voor die regter, wat die dekreet uitgevaardig het, stelling in te neem en hard en duidelik te verklaar dat hy sal voort gaan om sy kudde te versorg en dat hy hulle nooit sal versaak nie. Vreemd genoeg, word hy nie in hegtenis geneem nie. Trouens, dit wou blyk dat die vervolging eers weer afgekoel het en hy na die woestyn terug gekeer het.

Wat is die punt wat ek by wil uitkom? Ons is nog lank nie waar die kerk in die eerste 300 jaar van haar bestaan was nie. Gelowiges word egter al hoe kwater en meer mismoedig oor dit wat in die land, regering en selfs die kerk gebeur. Ons verantwoordelikheid is aan die een kant om mekaar te bemoedig en te help om van ons woede vry te kom. Woede pas nie by die gelowiges nie. Ja, dalk nog kwaad oor onreg, maar nie die vlak van woede wat daar tans heers nie. Ons het ook as gelowiges, almal van ons, die verantwoordelikheid om vir reg en geregtigheid op te staan, geregtigheid vir almal. Dit beteken dat ons regeerders en maghebbers op hulle onbesonnenheid sal wys. Wanneer ons almal dit begin doen, kan ons moontlik almal nuwe moed begin skep.

 

HOE WORD EK ‘N HEILIGE?

John of the Cross“Paulus, ’n geroepe apostel van Jesus Christus deur die wil van God, en die broeder Sósthenes, aan die gemeente van God wat in Korinthe is, aan die geheiligdes in Christus Jesus, die geroepe heiliges, saam met almal wat die Naam van onse Here Jesus Christus in elke plek aanroep, hulle sowel as onse Here:” (Afr Ou Vert 1 Kor 1:1-2)

Hoe word ons die heiliges wie ons geroep is om te wees? Die vroeë kerk het geleer dat dit God is wat ons heiliges maak, in die baarmoeder van sy bruid. In die baarmoeder, die Kerk, word ons deur die Heilige Gees met die hemelse voedsel gevoed, die brood en die wyn. So lank as wat ons in die baarmoeder bly, sal ons al hoe meer word wat God ons bedoel het om te wees – Heiliges, mense wat Christus lewe.

Ons het egter ook ‘n verantwoordelikheid en dit is om in geloof hierdie status, as heiliges, aan te gryp en te lewe. Geloof is die primêre kenmerk van die heiliges. Hierdie geloof is egter nie gereserveer vir die “geestelikes” of die “super-gelowiges” wie alle vrae van die wetenskap kan beantwoord en oor die klowe van die onbekende kan spring nie. Geloof, volgens die Bybel, is om te vertrou dat God sal doen wat Hy altyd gesê het Hy sal doen. Hiervan is die belangrikste dat God tussen sy mense sal woon en dat hulle verewig met Hom verenig sal lewe.

Geloof is dus ‘n gawe van God. Hy het die sprong gemaak oor die kloof tussen die goddelike en die menslike. Ons ontdek nie Hom nie, Hy openbaar Hom aan ons. (Sien ons die openbaring? Dit is ‘n ander vraag.) Om in geloof te lewe is om gewoon die gawe van God Homself in Christus Jesus te ontvang. Iemand het gesê wanneer jy probeer om te bid, dan bid jy reeds. Om net te poog om in die geloof te lewe, is ‘n lewe in geloof.

Om in geloof te lewe vra egter dat ons eerlik moet wees. Wanneer die bose koningin in die verhaal van Sneeuwitjie vra: “Spieëltjie, spieëltjie aan die wand, wie is die mooiste in die land”, vra sy dit nie om die regte antwoord te kry nie, maar om bevestiging te kry van wat sy reeds geglo het. Sy het gehoop om te hoor sy is die mooiste in die land. Wanneer die spieël egter antwoord dat Sneeuwitjie nog mooier is, wil die koningin moord pleeg!

Ons het ook ‘n spieël in ons binnekamer van die hart. Dit is die stille stem van die Heilige Gees wat ons vertel wie ons werklik is en wie ons bedoel is om te wees. Die stem van die ego wil ons egter oortuig dat ons die “mooiste” is en nie nodig het om te word wat God ons bedoel het om te wees nie. Aan die ander kant kan dit ook die ego wees wat ons wil oortuig dat ons verby enige hoop is en tog nooit iets anders kan wees nie. So ontkom ons dus aan enige verantwoordelikheid om soos heiliges te wil lewe. Die spieël wil nie met ons saamwerk in die mate dat dit moet sê wat ons wil hoor nie. Dit gee aanleiding tot woede, angs, jaloesie, al daardie simptome van die ego. Wat sê die spieël dan vir ons? Ons is gewoon nie die mooiste nie, maar egter ook nie verby die punt van enige hoop nie. Ons is gewone skepsels van God, goed geskape, maar deurgaans afhanklik van Sy genade en goedheid. Dit is hierdie gesindheid van afhanklikheid wat ons die stem van die Spieël laat hoor en daarop reageer.

Daar is moontlik ‘n tweede beginsel wat belangrik is om heiliges te word (wat ons reeds is!), en dit is om ‘n leerbare gees te ontwikkel. Enige onderwyser sal vir jou sê dat indien leerlinge net betyds opdaag vir klas, pligsgetrou werk en vra wanneer hulle vashaak, hulle die jaar minstens sal deur kom. Dit hang dus nie noodwendig van ‘n super intellek af nie. Hierdie beginsel geld ook in die Kerk, waar ons leer om heiliges te wees sodat ons dit in die wêreld kan leef. Ons kort nie soseer meer geestelike of meer gelowige mense nie. Ons kort mense wat opdaag, nie omdat dit hulle minder skuldig laat voel nie, maar omdat dit is wat mense doen wanneer jy onderrig wil word in die kuns van die heiliges.

Ons kort mens wat bereid is om te doen wat nodig is om gedoen te word, hoe eenvoudig die taak ook al mag wees. Ons doen wat nodig is, nie om noodwendig ‘n groot visie tot uitvoer te bring nie, maar omdat ons ‘n leerbare gees het en in heiligheid wil groei. Ons het mense nodig wat nie bang is om vrae te vra nie, of om met vrae gekonfronteer te word nie. Ons het mense nodig wat bereid is om leiding te aanvaar en leiding te neem, nie omdat die Kerk al die antwoorde het nie, maar omdat ons almal ‘n leerbare gees het. Heiliges is dus mense wat opdaag met ‘n leerbare gees.

Wees eerlik! Jy is gemaak om ‘n heilige te wees. Luister egter na die stem van die Spieël en ontwikkel ‘n leerbare gees deur op te daag, daar te wees en te doen wat gedoen moet word. Wanneer ons dit doen, dag vir dag, week vir week, maand vir maand en deur dit alles gevoed word met die hemelse voedsel, sal ons verbaas staan om te ontdek wie ons werklik is – heiliges gemaak na die beeld van God.

(Ek het hierdie artikel vry vertaal en aangepas uit die oorspronklike deur Vr. Richard Rene http://www.pravmir.com/how-to-become-a-saint/ How to Become a Saint Mysterion 19 June 2015)

 

Hemelvaart – ‘n Paar gedagtes

Ons vier vandag Hemelvaart, Jesus se terugkeer na die Vader.  Wat maak ons met die dag en hoe dink ons oor die Hemelvaart. My ervaring is dat ons ook nie regtig weet wat om oor die dag te sê nie. Ons worstel met sekere vrae soos bv: Wat sou die implHemelvaartikasie wees as Jesus nie opgevaar het nie?

Is daar regtig ‘n hemel, ‘n fisiese ruimte waarheen Hy vertrek het?

Op die eerste een antwoord ons gewoonlik dat die Heilige Gees dan nie uitgestort sou gewees het nie, of dat Hy dan tog êrens moes sterf soos ‘n gewone mens. Sommige het rondom Hemelvaart ook gesê dat dit bloot die afsluiting van sy bediening is. Dit is sy finale verheffing (Fil 2:9) en op grond daarvan sal almal moet bely dat Hy die Here is.

Op die tweede is ons versigtig om te antwoord. Ons wil nie graag verklaar dat daar nie ‘n fisiese ruimte is waarheen Hy sou gaan nie. Dit klink te veel na “ongeloof”.

Die vroeë kerk het hierdie gebeure op ‘n mistieke wyse geïnterpreteer. Daarom is daar ook geen spanning by hulle oor ‘n letterlike plek waar Jesus nou verkeer nie. Dit is om die rede dat daar in die liturgie klem daarop geplaas word dat in die Nagmaal die hemelse en die aardse bymekaar uitkom. Kerk en hemel word dan dieselfde plek. Dit moet beslis nie letterlik verstaan word nie. In die Misterie – die Brood en die Wyn – word die hemelse “sigbaar”.

Die teks in Hand 1:11 is vir my betekenisvol in die verband: “Dié sê toe vir hulle: “Galileërs, waarom staan julle so na die hemel en kyk? Hierdie Jesus wat van julle af na die hemel toe opgeneem is, sal net so terugkom soos julle Hom na die hemel toe sien opgaan het.”  Die eerste gelowiges kan nie die hele tyd na die hemel wil staar nie. Hulle verantwoordelikheid is hier en nou. Ons kan maklik ‘n obsessiewe met die hemel ontwikkel en van die hier en nou vergeet.

Ons sou ook kon vra of die “wolk” in Hand 1:9 ‘n letterlike wolk was, of het dit dalk eerder verwys na die Ou Testamentiese “Heerlikheid” (shekinah) van God? Wanneer jy na die ikonografie van die vroeë kerk kyk, is dit ook duidelik dat dit eerder die laaste bedoeling is, as ‘n letterlike plek.

Wat het Jesus dan gedoen met sy hemelvaart? Die skeur van die voorhangsel met sy kruisiging gee reeds die aanduiding dat daar ‘n nuwe bedeling na vore tree. Hiervan praat die Hebreërskrywer in Hebr 4:16 wanneer hy sê ons kan nou met vrymoedigheid na die genadetroon gaan. Christus het met sy menslikheid na die Vader teruggegaan en ons menslikheid met die Goddelike versoen. Christus het nie sy menslike natuur agter gelaat met Sy hemelvaart nie.

Die mens kry nou die geleentheid deur die hemelvaart om deel te kry aan die goddelike natuur (2 Petr 1:4). Ons word herstel in ons gemeenskap met die Vader. Die terugkeer van Christus na die Vader is die kulminasie van die versoening wat Hy bewerk het. Sy versoening word met die terugkeer in die Vader vir ons ‘n volmaaktheid. (Ek verkies om te praat van ‘n volmaaktheid, eerder as ‘n werklikheid. Werklikheid plaas ons weer in die ruimte van die letterlike en fisiese) Paulus praat ook hiervan in Kol 3:3: “Want julle het gesterwe, en julle lewe is saam met Christus verborge in God.” Vir die vroeë kerk was hierdie volmaaktheid in die sakrament van die Eucharistie gevier.

Dalk kan jy gedurende Pinkster hieroor mediteer.

Om te sterwe

Ons vrfelicitas-perpetuaa graag die vraag: “Hoe lewe jy?” Met hierdie vraag impliseer ons ‘n klomp sake, bv is jou gedrag van so ‘n aard dat ander Christus in jou lewe kan sien. Die Millenniuls (rofweg die generasie tussen 25-35) vra weer of jy elke geleentheid aangryp om die lewe te leef. Hier word veral bedoel dat jy moet reis en geniet. Beide die verduidelikings het meriete in. Natuurlik moet ons so lewe dat ander Christus in ons kan sien en, soos die cliché lui: “Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

Daar is egter ‘n ander vraag wat ons van wegstuur en dit is die vraag; hoe moet ek sterf? Dalk is dit ‘n vreemde vraag met medici wat ons die reg om te sterf ontneem. Dink maar aan al die (kroniese) medikasie wat jy gebruik. Terwyl ek hier skryf, lê daar ‘n lidmaat (87 jaar) nou reeds vir vyf maande in die hospitaal. Dokters hou hom aan die lewe, terwyl sy familie elke dag heen en weer pendel, want wanneer sterf hy? (Net hierdie opmerking maak die vraag na genadedood oop, maar kom ons los dit vir later.)

Hoe aanvaar ons ons eie sterflikheid? En ek bedoel dit as gelowiges wat onder alle omstandighede ‘n getuie wil wees van die lewende God. Op ‘n baie oppervlakkige noot, indien jy so seker is waarheen jy gaan wanneer jy doodgaan, waarom is jy so bang om dood te gaan? Soos Paulus dit stel (Rom 14:8) “As ons lewe, leef ons tot eer van die Here; en as ons sterwe, sterf ons tot eer van die Here. Of ons dan lewe en of ons sterwe, ons behoort aan die Here.” Om nie te wil doodgaan nie, kan later grens aan ‘n fobie vir siekte en dood. Die vroeë gelowiges was juis ook in hulle sterflikheid ‘n getuie van ‘n lewende God wat hulle beleef het as ‘n tasbare misterie.

Een van die mooi verhale is die rol wat die arena in die lewe van die mense van die Romeinse ryk gespeel het. Die doel van die arena, behalwe om te vermaak, was om te wys hoe reken Rome met oortreders af, hoe magtig is hul krygers en later, hoe deel ons met mense wat nie die keiser as god wil eer nie. Kartago in 203 n.C. was geen uitsondering nie. Die arena was die Superrugby van die dag maar ook die plek waar die hierdie waardes van die samelewing tentoongestel was. Die oortreders in die arena vlug van die diere wat hulle verniel, skree van pyn en trek in mekaar om die wrede dood te ontvlug.

Met die eerste martelare in die arena gebeur daar egter iets anders. Perputua en Felicitas, twee vroue, een ‘n slaaf en die ander welvarend en beide in die tronk omdat hulle Christus as Here en God bely het, en nou ook saam in die arena. Wanneer die diere op hulle afstorm, staan hulle en hou mekaar vas. Slaaf en adellike! Wanneer die diere hulle verniel, deins hulle nie terug nie, hulle beur met moeite en bloed orent om die skare en die dood in die oë te kyk. Naak en gestroop van alle menswaardigheid, hou hulle mekaar steeds vas en kus en bemoedig hulle mekaar. Intense liefde vir mekaar en intense liefde vir God, wat self ook moes sterf. Hierdie openbare belydenis met liggaam en vreesloosheid vir die dood, bring ‘n skuif in die gemeenskap en laat die kerk uit sy nate uit bars.

Die roep van die heidene op straat en in die arenas, was: “Vide! – Kyk!” Kyk hoe leef hulle. Nie luister hoe preek hulle nie, of kyk hoe aanbid hulle nie, maar kyk hoe lief het hulle mekaar en kyk met hoeveel vrede sterf hulle. Hoe sou jy vandag lewe en hoe sou jy vandag sterwe?

Jou dissipline van stilte kan jou met hierdie vrae help.

 

 

Om te lewe

Thomas Merton skryf dat die oplossing vir die probleem van lewe, is die lewe self. Die lewe word nie verkry deur redenering en analisering nie. Die lewe word verkry deur te leef! Totdat ons nie ons onderskeidingsvermoë begin uitleef nie, het ons geen vertrekpunt waarmee ons kan werk nie. En, voordat ons nie misluk nie, het ons geen manier om ons sukses uit te werk nie.Merton

Onthou nou dat Merton baie bewus was van die feit dat om te lewe begin by God wat in ons lewe. In Hom lewe ons, beweeg ons en bestaan ons. Sy argument is eintlik dat jy nie kan lewe, en daarby bedoel hy baie prakties, in hierdie wêreld en in hierdie lewe, as jy nie eerstens die lewe binne jou ontdek nie.  Die vermoë om werklik te kan lewe begin by Hom wat binne in ons lewe. Hom ontdek ek deur stilte en inkeer na binne.

Madame Guyon sou Merton antwoord deur te verklaar dat sy saamstem en dan byvoeg, dat hierdie proses van inkeer na God, leer jou om alles hier binne af te lê en oor te gee aan God. Hierdie proses leer jou egter ook wat werklik belangrik in die lewe is en wat jy maar kan aflê in die lewe. Onnodige goed wat jou vashou (Ja, dikwels letterlike “goeters”!).

Hierdie praktiese lewe, leer Biskop Siprianus (258 n.C.) die gelowiges in Kartago wat onder geweldige vervolging deur geloop het, bestaan uit ‘n lewe van geduld. Leef geduldig met liefde en verdraagsaamheid teenoor alle mense. Hierdie verdraagsaamheid het aan die een kant ingehou dat daar volhard was met stilte, gebede en die vier van die Nagmaal. Aan die ander kant het dit ingehou dat gelowiges volhard het om alle mense te versorg, of hulle Christene was of nie. Daarom dat die ongelowiges op straat deurgaan die opmerking gemaak het: “Kyk hoe lief het hulle mekaar!”

“Religion must be defended not by killing but by dying, not by violence but by patience.” (Lactantius 240 – 320 n.C) Geduld is die ware verdediger van ons geloof.

Die radikale kruisboodskap – SEWE KRUISWOORDE

easter2007Ek is al hoe meer oortuig daarvan dat ek bitter min van die implikasie van Jesus se lewe en kruisiging verstaan. Ek is trouens doodseker ek weet nie wat dit beteken om ‘n volgeling van Jesus te wees nie. In die 21ste eeu is die boodskap van Goeie Vrydag net te ver verwyder van die kultuur waarin ons lewe. Trouens, Goeie Vrydag stroop my van ‘n klomp sekerhede. Veral die goedkoop, soetsappige evangelie van “Wat sou Jesus doen?” asof die kruis ‘n morele plig op my plaas.

Jesus se bediening, sy koms na die wêreld, sy boodskap was net so kontra, kontra-kultuur, kontra-ekonomie, kontra- sosiaalaanvaarbare norme. Maar, dit is aan die kruis waar Hy sy bediening in sewe sinne saamvat, dat ons die radikaliteit van die kruis besef. Wanneer jy jou dan daaraan wil meet, het jy natuurlik die goedkoop maklike uitweg om te wil verklaar: “Hy het daar vir my gesterf, ek is gered”. Of! Jy kan kyk of jy werklik volgeling is. Jesus het in sy dood gedemonstreer wat Hy kom leer het.

1ste Kruiswoorde: Luk 23:34 “Vader, vergeef hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie!”
In Mat 5 begin Hy om die nuwe wet, die nuwe standaard van sy koninkryk uit te spel. Salig is die sagmoediges, want hulle sal die aarde beërwe. En “Salig is die wat vervolg word ter wille van die geregtigheid, want aan hulle behoort die koninkryk van die hemele.” Hy demonstreer dit tot in sy dood in wanneer Hy dié wat Hom aan die kruis vasslaan vergewe. Genade vir hulle wat dit nie verdien nie!

Volgelinge van Christus vir wie die kruis ‘n realiteit is, spreek mense vry en vergewe hulle. Volgelinge van Jesus is veral sag met die wat die evangelie nie ken nie. Ons is so sag en vroom met mekaar, maar met die Malemas, Zumas, Guptas van ons dag het ons geen genade nie en roep ons om wraak. Die radikaliteit van die kruis sny deur my en dit pynig my want ek roep ook eerder om wraak en vergelding.

2de Kruiswoorde: Luk 23:43 “Ek verseker jou: Vandag sal jy saam met My in die paradys wees.”
Die geweldenaar aan die kruis spot en die ander pleit. “Salig is die vredemakers, want hulle sal kinders van God genoem word.” Met deernis gee Christus ook hierdie uitvaagsel die sekerheid van die ewige lewe. Sy eerste twee sinne is die van redding en vergifnis aan hulle wat dit nie verdien nie. Kinders van God is vredemakers. Dis mense wat teen alle verwagtinge in oplossings soek. Die radikaliteit van die kruis sny deur my, want ek wil eerder veg as vergewe, eerder vergeld as vrede maak!

3de Kruiswoorde: Joh 19:26-27 “Daar is u seun.” Daarna sê Hy vir die dissipel: “Daar is jou moeder.”
In sy eie ellende sien Hy die nood van ‘n weduweevrou wat binne die kultuur van die dag nou niks meer het nie. Hy sterf soos Hy sy bediening begin het: “Salig is die wat treur, want hulle sal vertroos word. En, “Salig is die barmhartiges, want aan hulle sal barmhartigheid bewys word.”

Die radikaliteit van die kruis sny deur my want ek sien nie meer die nood van die armes raak nie. Die dood van die onskuldige polisieman in die uitvoering van sy taak gaan my verby. Ek is die bedreigde een in hierdie wêreld van ramp en teëspoed. God moet dit met my laat goed gaan. Daarom is al gebed wat ek nog ken: “Gee my, my daagse brood!”

4de Kruisewoorde: Mat 27:46 My God, my God, waarom het U My verlaat?
Die paradoks van die kruis kulmineer in die paradoks van Godsverlatenheid. Christus beleef self God as afwesig, maar demonstreer wat geloofs-twyfel beteken, wanneer Hy steeds na sy Vader kan roep. Pyn, benoudheid en vervolging kan jou aan God laat twyfel, maar dit kan God nie kanselleer of uitvee nie. “Salig is die wat arm van gees is, want aan hulle behoort die koninkryk van die hemele.” Arm van gees is om te weet ek is in alle opsigte totaal van God afhanklik.

Die radikaliteit van die kruis sny deur my omdat ek steeds my eie planne maak. Ek leef selfgenoegsaam en tevrede In my voorspoed. God moet steeds voorsien en Hy moet my aanhou seën, veral materieel.

5de Kruiswoorde: Joh 19:28 “Ek is dors.”
Hy word in sy noodroep suur wyn gegee. Hy aanvaar dit sonder teenspraak, want Hy het geleer: “Salig is die wat honger en dors na die geregtigheid, want hulle sal versadig word.” Om die wil van sy Vader te doen het vir Hom brood en voeding beteken. Hy het gesterf om te demonstreer wat geregtigheid beteken.

Die radikaliteit van die kruis roep my om tevrede te wees met dit wat ek het, die nood van ander raak te sien en op te staan vir reg en geregtigheid van ander! Die radikaliteit van die kruis sny deur my, want ek wil vir my eie reg opstaan, ek is nie tevrede met wat ek ontvang het en met die regering wat my belasting vat nie. Ek het trouens vrede met 19 miljoen? mense wat staatstoelaes ontvang, ek vererg my daaroor, maar self gaan ek niks doen nie.

6de Kruiswoorde Joh 19:29 “Dit is volbring!”
Jesus ledig homself vir ander. Hy kan niks meer doen nie. Sy opdrag, sy visie vir die wêreld val nou op ons. Sonder teenspraak aanvaar Hy sy dood, want Hy het geleer: “Salig is die sagmoediges, want hulle sal die aarde beërwe.” En Hy het ons gewaarsku: “Salig is julle wanneer die mense julle beledig en vervolg en valslik allerhande kwaad teen julle spreek om My ontwil.”

Die pynlikheid van die kruis sny deur my, want ek is nie sagmoedig nie, ek wil geen lyding aanvaar nie, of dit nou siekte of dood is. God moet genees, God moet my red van die dood. Dis sy plig, daarom is ek mos ‘n Christen. Die kruis konfronteer my met my eie “ek” die ego wat gelukkig hemel toe gaan.

7de Kruiswoorde: Luk 23:46 “Vader, in u hande gee Ek my gees oor.”
Hy sterf in vrede, totaal aan God oorgegewe, geen verwyte of woede nie. Hy sterf met net die wete dat Hy nou in God se hand is. Hy het geleer: “Salig is die wat rein van hart is, want hulle sal God sien.” Die radikaliteit van die kruis konfronteer my met hierdie vrede en reinheid. Reinheid wat nie met ‘n selfopgelegde moraliteit te make het van; mag nie dit of mag nie datnie, maar ‘n reinheid wat net vir God en ander voor oë het. ‘n Reinheid wat vir regeringsamptenare kan bid, ‘n reinheid wat nood wil verlig en wegkyk van eie belang, ‘n reinheid wat meer besorg is oor ander se welstand as my eie plek in die hemel.

Jesus sterf soos Hy geleef het. Die kruis vra dieselfde van my. Dit is pynlik want die kruis vra ‘n totale omvorming, ‘n totale anders dink oor God, die lewe, my lewe en die lewe van minstens 55 Miljoen ander wat hierdie stukkie grond in SA met my deel.

The role of our hands in Meditation.

I have been creating/making things for others for many years. Be it a wedding dress, a tablecloth, a Christmas gift – you name it.
I have always said that creating or making something for another person is a way to ensure that I have that person in my mind for the whole period that I am busy with whatever creation. I tend to think about our relationship, about the person’s character and good qualities and usually also about our journey together.
I have, however, started with another form of “creation” a year or so ago. I took up a form of embroidery which is called “paint by the needle”. Not in my wildest dreams did I foresee how this new hobby would take my daily discipline of meditation to a deeper level.
Painting with the needle requires focus and therefore also, in some instances, withdrawal. Although I may sit in the same room as my husband, I would be busy with my own thoughts and the ritual of manipulating the needle and thread with my hands. My thoughts shifted from the person for whom I was painting the picture to God and his creation. My key thought is: If I love the people for whom I may be making something and have the hope that they will enjoy and protect whatever I am creating, how much must God love us if He made us responsible to look after and protect his creation? The rhythm of my hands and the colours of my pictures became the tools with which I experience God, His voice and His love at a deeper level and in silence. It makes me look differently at those that I love and those that I have never loved before. It makes me experience and respect the environment and all of creation so much more than before.
I am still at the beginning of this journey – I am convinced that there is so much more to come.
I attach a copy of the picture that I am currently busy with as this may give you some understanding of the reason for my deepened meditative journey.

Alta Theron
Alta Leeu

Donker nag van die siel

John of the CrossDie term is deur Johannes van die Kruis gebruik in sy mistieke werk “Die donker nag van die siel” om die reis van die gelowige na binne te omskryf. In hierdie reis beleef die gelowige dan die afwesigheid van God. Waar die verwagting was dat hoe verder op hierdie pad van eenheid met God beweeg word, die ekstase al hoe groter sal word, gebeur die omgekeerde. Die gelowige voel al hoe verder van God – Godverlate. http://www.ccel.org/ccel/john_cross/dark_night.html

Daar gebeur twee dinge in jou lewe wat jou in die donker nag inlei. Die een gebeur deur ‘n krisis in jou lewe en die ander gebeur wanneer jy die weg van stilte begin bewandel.

Wat is hierdie donker nag van die siel?
Jesus verklaar in Joh 12:25-25 “Dít verseker Ek julle: As ’n koringkorrel nie in die grond val en sterwe nie, bly hy net een; maar as hy sterwe, bring hy ’n groot oes in. Wie sy lewe bo My liefhet, verloor dit; en wie sy lewe in hierdie wêreld nie bo My liefhet nie, sal dit vir die ewige lewe behou.” Die koringkorrel gaan in die donkerte van die grond in om daar te “sterf” maar op te spring tot nuwe lewe.

Paulus beskryf in Kolossense 2-3 hierdie “afsterf” in terme van Jesus se dood; Vers 20 “Julle het saam met Christus gesterwe…..” Kol 3:1 “Aangesien julle saam met Christus uit die dood opgewek is, moet julle strewe na die dinge daarbo waar Christus is, waar Hy aan die regterhand van God sit.” Vers 3 “…want julle het gesterwe, en julle lewe is saam met Christus verborge in God.”

Die donker nag van die siel is om in die donkerte van die graf in te gaan. Daar sien ek niks meer nie, maar dit is waar Christus reeds vir my wag. Hy lei my daarin, daardeur en laat my saam met Hom opstaan. Voor die verligting en nuwe lewe is die graf eers nodig. Ons hele wese word deur die ontmoeting met Christus in die graf omvorm.

Wat is hierdie omvorming of verligting?
Voordat ek God vind, moet ek Hom eers verloor. Om God te “verloor” is die donker nag. Wat ek egter verloor is my eie idees en beelde oor God. Ek verloor die god wat ek oor jare geskep het en gemeen het, is God. Om los te maak van hierdie bekende beelde van God is pynlik. Onthou, dit is egter net die illusie van God. Diep in my wese is ek besig om God te ontmoet vir wie Hy werklik is. Hierdie eksistensiële krisis kan my laat terug deins en my steeds laat vasklou aan wat ek meen God is. Dit kan ook van weë my eie ego my die geloof laat verloor. Hoe kan daar ‘n ander konsep van God wees as wat ek self gekonstrueer het? Augustinus het gesê: “As jy God kan verstaan, dan is dit nie God nie. As jy God verstaan dan het jy iets anders as God verstaan. Al meen jy dat jy God selfs net gedeeltelik verstaan, mislei jy jouself met jou eie gedagtes.”

Wanneer die Koninkryk van God egter deurbreek, is pyn en vreugde deel van die emosie, pyn oor verlies van die bekende, vreugde oor die nuwe misterie wat in my wese opspring. Deur die verskriklike verlies, word God nuut beleef. Stadig deur die donker nag van die siel kom die openbaring dat verlies van my konsepte oor God, is noodsaaklik vir die sien van Wie God werklik is.

Deur die Lig, wat nie deur die donkerte uit gedoof kan word nie, gebeur daar ‘n tweede ding. Ek ontdek die ware self binne my, die mens wie God my bedoel het om te wees. Hierdie ware mens word egter ook net ontdek wanneer ek die ego aflê. Dit is ook pynlik, die verlies van die ego, maar hierdie verlies is onlosmaaklik verbind aan die eerste aflê. Afwesigheid word omvorm tot intimiteit, intimiteit met die Gans-andere en intimiteit met myself. (Jy moet jou naaste lief hê soos jouself!)

Die donker nag van die siel is dus die opstanding saam met Christus tot verligting. (Ef 1:18 “Ek bid dat Hy julle geestesoë so verhelder dat julle kan weet watter hoop sy roeping inhou, en watter rykdom daar is in die heerlike erfenis wat Hy vir die gelowiges bestem het, ..” – The eyes of your understanding being enlightened..KJV)

STILTE EN DIE EGO

PotterBinne in my menswees skuil daar iemand wat konstant sy eie begeertes wil bevredig. Jare gelede, wel om eerlik te wees, soms nog steeds, staan die doodsondes in my op, (Trots, Hebsug, Wellus, Woede, Gulsigheid, Luiheid en Jaloesie). Nou egter, as gelowige, kom hulle meer vroom na die oppervlak, soos Johannes van die Kruis (24 Junie 1542 – 14 Desember 1591) hulle omskryf:
1. Trots op my eie geestelike vermoëns.
2. Hebsug – om meer geestelike ervarings te wil hê. Ek is nie tevrede dat daar dan “niks” in my geestelike lewe gebeur nie.
3. Wellus is die begeertes wat in die bewuste na vore kom wanneer ek in my stilte ingaan. Aan die ander kant weer hou my vrees vir hierdie wellustigheid my soms van my stilte.
4. Woede is die gevolg, hetsy van ‘n eerste ervaring en dan ‘n teleurstelling dat daar nie meer is nie of, ‘n ongeduld omdat dit so lank vat om iets te beleef.
5. Gulsigheid na meer maak die siel later siek. Ek wil meer geestelike ervarings hê.
6. Jaloesie staan in my menswees op wanneer ek van ander se geestelike vordering hoor en niemand prys my oor my eie geestelikheid nie.
7. Luiheid. Ek gee moed op met my geestelike dissiplines.

Wie is hierdie ander mens hier binne my? Kom ons noem dit die ego.

Die ego teer op erkenning, is self gerig en kry maklik seer. Ek dink dit is van die dood van die ego waarvan Jesus gepraat het: “Jesus het toe die menigte mense saam met sy dissipels nader geroep en vir hulle gesê: “As iemand agter My aan wil kom, moet hy homself verloën, sy kruis opneem en My volg, want wie sy lewe vir homself wil behou, sal dit verloor; maar wie sy lewe vir My en die evangelie verloor, sal dit behou.” (Mk 8:34–35). Die worsteling sal lewenslank met ons wees. Paulus het die worsteling geken: “Ek weet immers dat die goeie nie in my woon nie, nie in my sondige aard nie. Daar is by my wel die wil om die goeie te doen, maar ek doen dit nie. Die goeie wat ek wil doen, doen ek nie, maar die slegte wat ek nie wil doen nie, dit doen ek.” (Ro 7:18–19)

Hoe kom ek los van die ego? Gelowiges wat deur lyding gaan beleef dikwels die gestrooptheid van die ego. Dit is asof die vuur van die beproewing ons soos goud suiwer. Daar is egter ook ‘n ander manier, soms ook pynlik, baie eenvoudig, maar verskriklik moeilik. Ek praat van die dissipline van stilte.

Stilte is die oefening waar ek weer in die graf van Christus in daal om telkens weer nuut op te staan. Stilte, die dissipline wat die ego te suiwer vra commitment, toewyding. Stilte behels die dissipline om daagliks minstens vir 20 min by die voete van Jesus te gaan sit. Sit regop en met jou oë liggies toe, neem ‘n gebedswoord, soos Maranatha (Kom Here Jesus) en herhaal jou gebedswoord vir 20 min. Moet niks verwag nie, jy is in die teenwoordigheid van die Heilige. Hy is besig om jou te bevry van jou ego.

In hierdie stilte is die Gees van Christus besig om my al meer in die Godsrelasie in te trek. Omvorming is onvermydelik. Ek word gesuiwer deur die beste Psigoanalis, die Gees van God. Wat is die vrug van stilte: Dit is die ontdekking van die vrug van die Gees wat vir ander sigbaar raak, waarvan die grootste die liefde is. In hierdie stille Godgervulde oomblikke plaas God afdrukke van Sy liefde op my hart en ek begin die wêreld sien soos wat Hy dit sien.

Die troos wat ikone bied

mary2Ek begelei die afgelope naweek ‘n retraite vir 15 mense van ‘n NG Gemeente. Ek is aanvanklik skrikkerig want hulle het ‘n sterk “charismatiese” spiritualiteit. Ons lees die teks uit Genesis 18 (Lectio Divina), die drie besoekers wat by Abraham opgedaag het daar by die Terpentynbome van Mamre. (Kom ons hou die oë van ons hart oop vir wanneer die Here by ons verby kom.) Ek waag dit om ook die ikoon van Rublev se drie besoekers saam te bring. Ek verduidelik hoe om ikone te lees. Ikone is totaal nuut vir hulle.

Die groep is egter ontvanklik vir hierdie nuwigheid waaraan hulle blootgestel word. Sondag oggend vra een van die vrouens my watter “prentjie”, van die ma met die kind, is dit wat daar in een van die kapelletjies hang. Ek vermoed onmiddellik dat sy na Maria en die Christuskind verwys. Sy moet my gaan wys. Inderdaad is dit so. Ek verduidelik die ikoon. Dit is Maria, die Theotokos – moeder van God of Godbarende, op haar skoot teen haar wang, die Christuskind. Ek wys op die stralekrans met die kruis in.

Dan vertel sy:

“Heel naweek is dit as of iets my na die kapel trek om hier te kom stil word. Saterdagmiddag is daar iemand wat daar sit en bid en ek wil nie ingaan nie. Vanoggend kry ek die eerste geleentheid om hier te kom sit. Ek het my eie kind vier jaar gelede verloor, dit is steeds pynlik. Maar, vanoggend hier voor die ikoon beleef ek die moeder en kind vertroostend. Ek is so dankbaar dat ek hier kom sit het. Dit het vir my troos gegee.”

Ek het eintlik nie woorde nie. Hoe verklaar mens die misterie dat sy as “charismatiese” Protestant iets beleef van die Theotokos wat haar kom troos? Ek verduidelik dat indien ons Ortodoks was, ons geen spanning met die gebeure sou gehad het nie. Maria, sy leef tog mos, tree vir jou in en bid vir jou. (Hebr 12:1 Terwyl ons dan so ’n groot skare geloofsgetuies rondom ons het,…..en :22 Maar julle het wel gekom by Sionsberg en die stad van die lewende God, dit is die hemelse Jerusalem met sy miljoene engele, by die feestelike samekoms, 23die vergadering van die eersgeborenes wie se name in die hemel opgeteken is). Die Heilige Gees het jou hieraan kom herinner.

Ek besef dit is nie “gereformeerde teologie” nie, maar as een na ‘n naweek van stil word by die Here, ervaar dat die Here haar op ‘n besondere manier kom troos, waarom sal ek haar die troos met my teologie wil ontneem?

Wat maak ‘n NG dominee by ‘n Katolieke konferensie?

Mary1Ek het die naweek van 21-23 September by die Katolieke kerk se nasionale konferensie oor Godsdiensonderrig in skole opgetree. http://www.cie.org.za/news/entry/2nd_national_religious_education_conference_20-23_september_2013_maris_stel/ Hulle is met verskeie programme in hulle skole besig, waaronder die implementering van meditasie. Dit sal deel vorm van hulle program “Restorative Justice”. Hierdie program beoog om oor ‘n periode van tyd waardegebaseerde gedragsverandering by kinders te weeg te bring. In die lig van wat tans by skole aan die gebeur is, kon die program nie op ‘n beter tyd geïmplementeer word nie. Die feite is dat daar baie skole is wat steeds lyfstraf toe pas.

Wat was my as NG dominee se ervaring van die konferensie in besonder, en die Katolieke in die algemeen?

Die bykans 400 konferensiegangers het bestaan uit hoofsaaklik onderwysers en enkele priesters. Die konferensie was kultureel divers. (Die politieke inkorrekte uitdrukking – daar was meer swart en bruin onderwysers, of is dit nou leerkragte, as wit leerkragte.) Die aanbiddingsgeleenthede het dit weerspieël. (Ek weet nooit of swartmense besig is om te toi-toi of te aanbid nie.) Daar was gesing, selfs in Afrikaans. Die hele geleentheid was gemoedelik en gemaklik – totdat hulle oor seksualiteit begin praat het!

Die Katolieke worstel met dieselfde uitdaging as ons (NG) kerk. Terwyl sommige pleit vir ‘n meer pragmatiese benadering – seks in skole is ‘n realiteit en ons moet die realiteit bestuur, is daar ander wat maan dat daar aan die Bybel en kerk se lering oor die sake vas gehou moet word. Die homoseksuele-debat – presies soos in die NG Kerk, onderwysers wat uitloop oor gesprekke oor homoseksualiteit; Oggendwydings – sommige meen van die stiltes/kaalvoet onder die boom ens. is nie gepas by ‘n katolieke konferensie nie.

Maria! Hulle aanbid mos Maria. Wel, ek het net een keer die naam Maria gehoor en dit was met Sondag se liturgie. Die liturgie het my egter terug geneem na so tien jaar gelede toe ons met vernuwing in die eredienste begin het, baie dieselfde. Ek was trouens verbaas oor jong onderwysers wat by die konferensie opstaan en maan dat ons aan die Bybelseboodskap van verlossing moet vas hou: Jesus Christus is die Verlosser, Hy het vir mense gesterf om hulle van sonde te bevry. En dit in die Katolieke Kerk – bid jou aan, sulke evangelicals!

Gaan lees gerus suster Rose Pacatte, een van die sprekers,  se blog/FB https://www.facebook.com/SisterRoseGoesToTheMovies en spesifiek hierdie lesing wat sy aangebied het http://www.patheos.com/blogs/sisterrosemovies/2013/09/t-h-i-n-k-five-ways-to-bridge-faith-and-culture-in-a-social-media-world

Ek was as Protestant hartlik ontvang. Hulle wou by my weet hoe ons kerk funksioneer, waarmee ons worstel en of ons ook die uitdagings het wat hulle het. Ek het net weer besef dat daar soveel is wat ons by mekaar kon leer indien ons net ons vooropgestelde idees oor mekaar wil laat vaar.

Mnr die President, Die Belydenis van Belhar dwing my om u aan te spreek.

OlivenhoutboschIn die Belydenis van Belhar (BB), wat uit die worsteling teen Apartheid sy beslag gekry het, bely ons o.a.:

Ons glo …dat hierdie eenheid van die volk van God op ‘n verskeidenheid van maniere sigbare gestalte moet kry en werksaam moet wees, daarin dat ons mekaar liefhet, gemeenskap met mekaar beleef, najaag en beoefen…. (dat ons)….saam stry teen alles wat hierdie eenheid mag belemmer of bedreig; (BB)

U regering se beleid van regstellende aksie, waarin sekere dele van die bevolking nie vir poste kwalifiseer, op grond van hulle ras nie, bedreig die eenheid van hierdie land en is besig om rassegroepe op nuut te polariseer.

Ons glo dat God deur sy leweskeppende Woord en Gees die magte van sonde en dood, en daarom ook van onversoenlikheid en haat, bitterheid en vyandskap, oorwin het; dat God deur sy leweskeppende Woord en Gees sy volk in staat stel om te leef in ‘n nuwe gehoorsaamheid wat ook in die samelewing en wêreld nuwe lewensmoontlikhede kan bring; (BB).

Die Kerk van Jesus Christus word geroep om nuwe lewensmoontlikhede te bring. U regering maak dit vir die Kerk al hoe moeiliker met bv. staatstenders aan persone met ANC-bande, bedrog en die onvermoë van individue in staatsdepartemente en munisipaliteite, om nuwe lewensmoontlikhede vir mense op die grond te ontsluit.

Die Kerk sukkel om haar rol te vervul deur na die wees en die weduwee, die arm en behoeftige om te sien as basiese infrastruktuur, soos bv skole, water en elektrisiteit en gesondheidsorg nie beskikbaar is nie. Die Kerk het nie die kapasiteit om bv. skole en klinieke te bou en infrastruktuur in stand te hou nie. Korrupte regeringstrukture mors geld wat hiervoor gebruik kan word. Ek spreek u aan omdat u oënskynlik laks is om daadwerklik teen korrupte persone in u eie kabinet en regering op te tree.

Ons glo dat die kerk daarom mense in enige vorm van lyding en nood moet bystaan, wat onder andere ook inhou dat die kerk sal getuig en sal stry teen enige vorm van ongeregtigheid sodat die reg aanrol soos watergolwe, en geregtigheid soos ‘n standhoudende stroom; (BB).

Ek spreek u aan oor die onreg wat gepleeg word deur u eie selfverryking ten koste van miljoene ander. Ek spreek u aan oor verkwisting van belastingbetalers se geld op u eiendom, onlangse private vakansie en bloot die instandhouding van u uitgebreide huishouding. U eie vrees dat inligting oor u op die lappe kan kom, is ‘n bron van kommer en ‘n teken daarvan dat u moontlik onreg in stand wil hou.

Ons glo dat die kerk as eiendom van God moet staan waar Hy staan, naamlik teen die ongeregtigheid en by die veronregtes; dat die kerk as volgelinge van Christus moet getuig teenoor alle magtiges en bevoorregtes wat uit selfsug hulle eie belang soek en oor andere beskik en hulle benadeel. (BB).

Ek kan nie daarmee saamgaan dat dit vir my en talle ander voorkom of u en u regerende party bloot eie belange najaag en nie optree ter wille van al die mense van hierdie land nie.

Daarom verwerp ons enige ideologie wat vorme van veronregting legitimeer en enige leer wat nie bereid is om vanuit die evangelie so ‘n ideologie te weerstaan nie. (BB).

Terwyl die Kerk steeds sal voortgaan om vir u en die regering te bid, sal ek nie ophou om o.g.v. ons belydenis u aan te spreek en tot verantwoording te roep nie. Dit bly die Kerk se taak om na die wees en die weduwee, die verontregte en hulle wat in nood is om te sien. Ek versoek u om u en die regering se verantwoordelikheid ten opsigte hiervan na te kom en eie belang op sy te skuif.

Kom ons dien die mense van ons land.

Om oor ons land te reflekteer – Help die Belhar Belydenis ons daarmee?

Apartheid museum race-crop_jpg-1Ek was meer as ‘n maand in die buiteland. Ek het ‘n groot deel in Spanje spandeer, o.a. Santiago en Madrid. Omdat ek deur die land gestap het, was daar baie tyd om met mense te praat. (Sien http://www.johananscamino.blogspot.com/ )

Suid Afrika was altyd op die agenda. Dit het gewissel van mense wat iets geweet het van Mandela tot indringende vrae oor die politiek en misdaad. Ek het ook tyd spandeer in België, selfs ‘n vinnige draai in Holland gemaak. In België was ek by ‘n konferensie van die WCCM (www.wccm.org  ), bygewoon deur mense uit Engeland, Nederland, België, Finland en Denemarke.

Twee sake bly nou maal in my gemoed. Die probleme wat ons hier mee worstel o.a. politieke korrupsie, die toesmeer van skandale en, om baie konkreet te wees, kabeldiefstal, is nie vreemd in Europa nie. In Spanje verduidelik ‘n winkeleienaar aan my dat die toeken van staatskontrakte werk by hulle ook maar soos hier – baantjies vir boeties. Die Nederlanders en Belge vertel hoe hulle treine gereeld laat kom of staan weens kabeldiefstal. (Sien http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/ article/detail/1638217/2013/05/23/NMBS-pakt-kabeldiefstal-aan-met-nationaal-actieplan.dhtml )

Ek besef net weer Europa worstel met sy eie probleme. Dit is nie net Suid Afrika waar dit op sekere terreine sleg gaan nie. Brussels is vuil en oorvol emigrante. In Madrid kamp die sluipslapers sommer op die sypaadjies en in Brittanje keer die politiese die BBC om verslag te doen oor korrupsie. (In Detroit, lees ek op die lughawe, neem die polisie 50 min om op jou telefoonoproep te reageer, sien ook http://www.bbc.co.uk/ news/world-us-canada-23369573 )

Daar is egter ‘n ander saak wat al hoe meer in my gemoed opstaan en waarmee ek deur die Europeërs gekonfronteer was. Rassisme! Nee, ek praat nie in die eerste plek van wit teen swart nie. Dit is inderdaad nog lewendig in ons land. Ek praat van ‘n rassistiese regering wat rassistiese wetgewing meer as 20 jaar na apartheid steeds as beleid voor hou.

My besoek maande gelede aan die Apartheidsmuseum het my reeds deurmekaar gehad toe ek instap en vertel word hoe die land op grond van ras verdeel was. Vandag moet landsburgers steeds invul: Wit, Swart, Bruin, Indiër! (Die Europeërs wil my nie glo nie en wil weet wat is Bruinmense?) Is dit nie rassisties nie? Word daar nie juis gediskrimineer o.g.v. ras nie? Dit raak verspot wanneer dit kom by die kies van sportspanne (praat nie eens van die Southern Kings debakel nie) of selfs die bywoon van ‘n konferensie. (Hoe kan ‘n wit jongmens die Wêreldraad van Kerke se konferensie in Suid-Korea gaan bywoon? Vervang haar met ‘n swart persoon van êrens!)

Wat is my punt?

Suid Afrika is ‘n wonderlike land met uitdagings soos meeste ander lande in die wêreld. Ek dink egter dat ons blind geraak het vir die onreg wat teen mense gepleeg word. Ek weet ek veralgemeen. Moet egter ook nie my standpunt wil interpreteer as “hy kla omdat witmense swaar kry nie”. Mense in ons land kry swaar oor rassisme wat deur die regering gepleeg word. Een kundige by ‘n rioolaanleg wat o.g.v. sy ras afgelê word, het implikasies vir alle rasse in daardie gebied.

My vraag: Hoe kan die kerk oor rassisme praat sonder om self rassisties te wees? Ons praat tans oor Belhar. Belhar gaan geen duit verskil maak in die lewe van gewone lidmate indien ons as kerk nie die Belydenis in die praktyk kan laat leef om werklik onreg op hoogste vlak aan te spreek nie. Indien Belhar nét oor kerkeenheid gaan, met geen implikasie vir die lewe van gewone lidmate nie, bly dit ook maar net ‘n politieke oefening.

Is rassisme nie die grootste verdelende faktor in hierdie land nie? Kan die Belydenis van Belhar ons daarmee help?

 “Ons glo… dat die kerk daarom mense in enige vorm van lyding en nood moet bystaan, wat onder andere ook inhou dat die kerk sal getuig en sal stry teen enige vorm van ongeregtigheid sodat die reg aanrol soos watergolwe, en geregtigheid soos ‘n standhoudende stroom;”

Ek het in 1997 die Belhar Belydenis as deel van die Kerkraad van die NG Gem Langebaanweg onderteken. Ek aanvaar steeds die Belydenis.

Sien my poging om die Belydenis te laat lewe:

http://www.eldofam.co.za/pitkos/2011/5/17/waarom-ek-nie-vir-die-anc-sal-stem-nie-na-aanleiding-van-die.html

http://www.eldofam.co.za/pitkos/2011/5/17/deel-2-waarom-ek-nie-vir-die-anc-sal-stem-nie-na-aanleiding.html

LIEFDESKRAG

‘n Mens staan soms verleë wanneer jy oor seker sake nadink. Veral wanneer jy die mens se sonde in oënskou neem. Moet jy geweld teen hierdie mense gebruik of nederige liefde. Besluit altyd op nederige liefde. Wanneer jy eens en vir altyd daarop besluit het, sal jy die hele wêreld daaraan kan onderwerp. Liefdevolle nederigheid is ontsettend kragtig, die kragtigste van alle dinge. Daar is niks soos liefdevolle nederigheid nie. (Vertaal uit The Brothers Karamazov, Dostoevsky p296)kruis

Kan ons in hierdie laaste week van Jesus se pad na die kruis dalk vir ‘n oomblik anders dink oor die kruisgebeure. Kan ons wegkom van die bykans leë uitlatings soos; “Hy het aan die kruis vir my sondes gesterf”, “Hy het vir my sondes betaal” of “Aan die kruis het Hy in my plek gely.” Al hierdie uitsprake word gemaak buite die “self”. Dit bly iets wat op ‘n afstand gebeur. God het iets gedoen en ek probeer uit die verte dit weer raak te sien. God het inderdaad iets gedoen wat die mens nie kon doen nie. Net die God-mens kon die pad van die kruis loop.

Indien ons die Bybel reg hoor dan het ons saam met Christus daar gehang (Rom 6:5-Aangesien ons met Hom een geword het in sy dood, sal ons sekerlik ook met Hom een wees in sy opstanding. Ons weet tog dat die sondige mens wat ons was, saam met Christus gekruisig is, sodat ons sondige bestaan beëindig kon word. Ons is dus nie langer slawe van die sonde nie.) Hierdie misterie verstaan ons nie. Dit moet met die geloofsoog gesien en met die hart gegryp word. Die bedoeling van die kruisgbeure is nie om tot verstaan te kom nie, maar tot omvorming.

Omdat dit in God met my gebeur het, is die omvormende krag daarvan vir my waar. Hierdie krag is die omvormende selfopofferende krag van God. Hierdie liefdes-krag demonstreer Hy aan die kruis, in Christus, in ons. Hierdie ontsettende, ontstellende krag van God het nie met die skepping sigbaar geraak nie, maar juis aan die kruis toe Hy Homself geledig het – Kallistos Ware (sien Fil 2:6-8).

Dit is hierdie liefdeskrag wat Jesus demonstreer deur in die aangesig van die ergste geweld nie met geweld te wil reageer nie, maar juis sy liefde te openbaar. “Vader vergewe hulle…” Dit is ons uitdaging, om deur hierdie krag omvorm te word om in alle omstandighede, selfs in die aangesig van die mees brutale ongeregtigheid met God se liefde te reageer. Dit is net hierdie liefde wat ons omvorm en ons gemeenskap kan omvorm.

Mag jy ‘n geseënde Pase beleef.

LYDING en HEILIGE WEEK

KRUISIn hierdie Heilige Week, waar ons opnuut aan Christus se kruisdood dink, kan dit goed wees om ons theologia gloria te veruil vir ‘n theologia crucis. In eersgenoemde vind gelowiges graag vir God in sy kragtige dade van mag, wonderwerke, oorwinning en voorspoed. Dit is egter in laasgenoemde, theologia crucis, waarin ons God se grootste selfopenbaring raaksien, die lyding aan die kruis. Ons word in hierdie dae weer herinner dat om al hoe meer soos Jesus te word niks met ‘n oppervlakkige moralisme te make het nie, maar eerder om Jesus in sy lyding na te volg.

In hierdie dae van geweld, misdaad en algehele minagting van respek teenoor vroue en kinders, moet ons weer onsself herinner  dat die Nuwe Testamentiese gelowiges mense was wat lyding geken. Hulle moes vanuit die kruis sin en betekenis vir hulle alledaagse lewe vind.  Elke brief van Paulus, behalwe aan Titus, maak melding van Christelike lyding.

Dit kan vir ons eie geloofsvorming goed wees om midde in die onsekerheid en onveiligheid weg te stuur van die oppervlakkige uitlatings soos “Is God nie net ongelooflik goed nie?!” Paulus leer ons dat God juis te vinde is in lyding, swaarkry, beproewing en menslike swakheid. (2 Kor 12:7-10 Daarom, sodat ek nie hoogmoedig sou wees nie, is daar vir my ’n doring in die vlees gegee, ’n boodskapper van Satan om my met vuiste te slaan. 8Drie maal het ek die Here gebid dat dit van my af weggeneem moet word. 9Sy antwoord was: “My genade is vir jou genoeg. My krag kom juis tot volle werking wanneer jy swak is.” Daarom sal ek baie liewer oor my swakhede roem, sodat die krag van Christus my beskutting kan wees. 10Daarom is ek bly oor swakhede, beledigings, ontberings, vervolging en moeilikhede ter wille van Christus, want as ek swak is, is ek sterk.)

Dit is in lyding waar ons die opofferende God ontdek. In lyding ontdek ons ‘n totaal onderspeelde kant van die kruisgebeure, naamlik dat God mens geword het sodat ons gode kan word. 2 Petr 1:4 Deur dit te doen, het Hy ons die kosbaarste en allergrootste gawes geskenk wat Hy belowe het. Daardeur kan julle die verderf ontvlug wat deur begeerlikheid in die wêreld werksaam is, en deel kry aan die Goddelike natuur. “In sy eindelose liefde het Hy geword wat ons is, om ons so te maak wat Hy is” (Irenaeus van Lyons 130-202).

Lyding laat my nie triomfantlik lewe nie, maar afhanklik en nederig. Lyding laat my, anders as triomfantelisme, weg kyk van myself en ander raak sien. Dit kan sekerlik die paradoks van lyding genoem word. Wanneer ons die kruiswoorde “My God, my God, waarom het U My verlaat?” (Mark 15:34) triomfantlik wil lees, meen ons die fokus is op Christus want die Vader is mos weg. Wanneer die teks uit die perspektief van die theologia crucis gelees word, raak God sigbaar en Christus skuif na die agtergrond. Sy lyding wys juis weg van Homself na God wat in die skepping onverstaanbaar aanwesig is. Na wie anders kan daar midde in intense lyding geroep word as juis na God.

1 Petr 4:12-13 Geliefdes, moenie verbaas wees oor die vuurproef waaraan julle onderwerp word nie. Dit is nie iets vreemds wat met julle gebeur nie. Wees liewer bly hoe meer julle in die lyding van Christus deel, want dan sal julle ook oorloop van vreugde by sy wederkoms in heerlikheid.

 

Waaroor gaan Lydingstyd?

Ons is besig om al hoe meascensioner die ou kerklike tradisie van Lydingstyd te herontdek. Vir die vroeë kerk was dit ‘n besondere tyd van afsondering, gebed, vas en die gee van aalmoese. Die waarde van Lydingstyd vir ons as protestante is die herontdekking van geestelike dissiplines. ‘n Dissipline is iets wat jy beoefen om ‘n resultaat te sien op jou poging. Moet egter nie nou die fout maak deur te dink dat jy met jóú dissiplines ‘n resultaat by die Gees kan afdwing nie.

Dit wat in die Lydingstyd of enige ander tyd met jou gebeur, is nie die resultaat van wat jy gedoen het of nie gedoen het nie, maar die genade van die Drie-enige God. Ons dissiplines is eerder ‘n meegee aan dit waarmee God reeds in sy kinders mee besig is.

Kol 2:6 beskryf Paulus die misterie van die eenwording met God en ons wat deur die Paasgebeure ‘n werklikheid geword het. Die misterie van die eenwording met God en ons, verduidelik hy soos volg (vers 12) Dit het by die doop gebeur deurdat julle toe saam met Hom begrawe is. Deur julle verbondenheid met Hom is julle ook saam met Hom opgewek, omdat julle geglo het in die krag van God wat Hom uit die dood opgewek het.

Lydingstyd is ‘n tyd vir voorbereiding op die gebeure van Paassondag waar ons weer opnuut uit die dood wil opstaan. Ons vier die opstanding van Christus elke Sondag, maar in besonder op Paassondag. Ons wil met nuwe harte, nuwe voorneme en nuwe gewoontes opstaan tot nuwe lewe van geloof, hoop en liefde. Ons wil ons van hier tot by die opstanding ten diepste inoefen in die eenwording met God (2 Petr 1:4 Daardeur kan julle die verderf ontvlug wat deur begeerlikheid in die wêreld werksaam is, en deel kry aan die Goddelike natuur.)

Moet nie die fout maak deur te dink dat Lydingstyd ‘n tyd van swaarmoedigheid moet wees nie. My geestelike dissiplines, soos vas en afsondering dien om die wolk van angs en spanning wat oor ons hang te verdryf. Ons kam ons hare, trek netjies aan en versorg ons in die algemeen beter, juis om die vreugde wat daar in die lewe is aan ander te toon. Die Son van geregtigheid moet al hoe meer uit ons straal.

Dit bring al hoe meer vreugde na mate ons agter kom hoe ons die begeertes van die liggaam en die hatigheid van die hart deur ons vas, gebede en stilte oorwin. Ons kom agter hoe ons al hoe meer verlig word deur die Lig wat in die wêreld ingekom het. Die besef van die betrokkenheid van God-drie-enig by my en in my is rede vir vreugde en opwinding.

God begeer al hoe meer my berou en belydenis, nie my angs en afgematte gees nie. Ons treur oor ons sonde terwyl ons die lewe vier omdat vergifnis reeds gebeur het. Ons kruisig die ou natuur telkens omdat ons elke more nuut kan opstaan tot die lewe wat as gawe aan ons gegee is. Lydingstyd is in vele opsigte ‘n voorbereiding vir die opstandingsfees van Christus en ook my opstanding saam met Hom, in Hom.

WOESTYN – PLEK VAN SUIWERING

surian3Ek het in 1997 die eerste keer die kloosters in die westelike woestyn van Kairo/Egipte besoek. Ons groep pelgrims het die oggend vroeg vanaf die lughawe direk na die Baramus klooster vertrek. Kaïro was stil en ons het gemaklik deur die stad beweeg. Dit was ‘n vreemde wêreld wat ek betree het. Geel woestynsand, ‘n dorre landskap met groen oases van lewe tussen deur. Iets hiervan het my aan die Kaapse Weskus herinner. Aan die einde van die somer was alles geelwit en droog. Wanneer die wind oor die landskap gewaai het, was dit asof die sand nie gekeer kon word nie.

Woestyn en klooster is plekke van aflaai en agter laat. Ek sou oor jare leer dat ek meer daar afgelaai het as wat ek ooit besef het ek dra saam met my. Dit is egter in die aflaai wat jy ook weer mens word. Hoe meer die Wind jou suiwer en die droogte jou met jou eie siele droogte konfronteer, hoe meer word die spasies wat gelaat word nuut gevul. Starre teologiese denke is gevul met nuwe inhoud wat nie altyd logies uitgepak kan word nie. Rasionele argumente moes plek maak vir ‘n mistieke belewenis. God word realiteit. In die stilte van die woestyn raak die Gees hoorbaar in die druis van die bloed deur jou are.

Israel moes destyds deur die woestyn sodat hulle gesuiwer kon word van hulle afgode en weer die Skeppergod kon leer ken. Paulus moes ook eers deur die woestyn gaan (Gal 1:17) om gestroop te word sodat hy bruikbaar kon wees. Ook hy moes sekerlik eers sy geformaliseerde godsdiens onder oë neem, die fyn uitgewerkte teologie dekonstrueer en sy eie wettisisme kruisig.

Hierdie nuwe Paulus wat uit die woestyn terugkeer, skryf dan pragtig oor die misterie van God; Gal 3:3-6 Hy het sy misterie deur ’n openbaring aan my bekend gemaak, soos ek dit hierbo kortliks beskrywe het, en as julle dit lees, sal julle ’n begrip kry van my insig in die misterie van Christus. Nog nooit tevore in die geskiedenis is die misterie aan die mensdom bekend gemaak soos God dit nou deur die Gees aan sy heilige apostels en profete geopenbaar het nie. En dit is die misterie: deur die verkondiging van die evangelie en in hulle verbondenheid met Christus Jesus, word ook mense wat nie Jode is nie, saam met ons deel van die volk van God en lede van die liggaam van Christus, en kry hulle ook saam met ons deel aan wat God belowe het.

Dit was ‘n ander Paulus wat volgens Lukas in Handelinge 17 die Ateners met logika wou oortuig en die Paulus wat uit die misterie vertel van sy belewenis van God en sy hemelse ervaring (2 Kor 12). Dit is waarom ek dink hy al sy vorige prestasies nou as waardeloos beskou. Om Christus te ken oortref alles in waar. Hierdie ken is ‘n verhoudingsterm en nie die uitvloeisel van ‘n logiese denkproses nie (Fil 3:7 en 8).

Jare later, hier in Lydingstyd, beleef ek steeds die suiwering van die woestynervaring. Dit is asof die Lydingstyd my opnuut konfronteer met die woestyn binne my. Dorre sand skuur teen die mens wat God my bedoel het om te wees. Hierdie dorre sand van woede waai teen my binneste vas wanneer  ek met die politiek van die dag gekonfronteer word. Die growwe sand van onvergewensgesindheid verwoes die vrug van liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelikheid, goedhartigheid, getrouheid, nederigheid en selfbeheersing wat die Heilige Gees na vore laat beur. Dit is daarom goed om in die Lydingstyd tyd te maak vir stilte. In die stilte van die woestyn sien ek die dorre wêreld binne myself raak.

Gees van Christus waai deur die binneste van my onstuimige gemoed. Wind van Christus bring kalmte oor die storm wat oor die see van my gees woed. Maak my die verfrissende bries in die skemer van ons land.

http://www.premontre.org/subpages/loci/imagines/imjackson/gal-deir%20el%20baramus.htm

RASSISME – SPRINGLEWENDIG IN SUID AFRIKA

luluDie vraag is nie of ons dink die ANC-regering is rassisties nie, die vraag is hoe moet ons daarop reageer. Miskien moet ek dalk net eers kwalifiseer waarom ek meen eersgenoemde is waar.

Voorbeeld 1

“Jong Afrikanermans word in die Calvinistiese geloof grootgemaak en glo dat hulle ’n vrou besit, ’n kind besit, alles besit en daarom daardie lewe mag neem omdat hulle dit besit.” Dit was die uitlating van minister  Lulu Xingwana.

http://www.beeld.com/Suid-Afrika/Nuus/Lulu-jammer-oor-opmerkings-oor-Afrikaners-20130228

http://ewn.co.za/2013/02/27/Xingwana-blasted-for-Afrikaner-comments

Voorbeeld 2

“Ons gemeenskap was die afgelope drie maande verdeeld omdat hier ’n wit burgemeester was.” Die woorde van Maphetle Maphetle oor die situasie in Potchefstroom met die DA burgemeester wat pas weer uit gestem was.

http://www.beeld.com/Suid-Afrika/Nuus/Uitgestem-voordat-werk-klaar-is-20130226

Nou hoe reageer ‘n mens hierop? Jy kan sekerlik ‘n mooi betoog oor die ware aard van die Calvinisme lewer soos Max Du Preez dit op sy Facebook blad doen. (Sien die skakel) https://www.facebook.com/max.dupreez.3/posts/486338061429515

Ek sou self ook die weg kon inslaan deur ‘n enkele aanhaling van Calvyn te plaas wat vir my dui op die vroom man se verstaan van ons verhouding met God en hoe hy juis die huwelik as beeld daarvoor gebruik. Institusie II,viii,18 “The Lord very frequently addresses us in the character of a husband; the union by which he connects us with himself, when he receives us into the bosom of the Church, having some resemblance to that of holy wedlock, because founded on mutual faith.”

Ek sou ook die negatiewe weg kon inslaan om met woede te reageer en te wys op die voorbeeld wat die president van die land stel wanneer dit by vroue kom en die hantering van vroue. “Jy moet kinders hê. Kinders is belangrik vir ’n vrou, want dit gee hulle ekstra opleiding om ’n ma te wees.” Ons president aan die woord in ‘n TV onderhoud. http://www.beeld.com/Suid-Afrika/Nuus/Vrou-moet-kinders-he-dit-is-opleiding-20120823

Dit dink ek egter kan hoogstens die uiting van innerlike frustrasie wees en bring nie noodwendig kalmte en vrede nie. Om in kalmte, rus en vrede te lewe is die vrug van ‘n kontemplatiewe lewe. Daarom dwing situasies en woord, soos hier bo na verwys, my om terug te trek in God in. Lydingstyd is juis die tyd waarin ons as gelowiges aan Christus se lyding dink. Om my met Christus in sy lyding te vereenselwig, is om uit die doodsheid van hierdie situasie te kan opstaan en juis met vrede te kan lewe (Fil 3:10-11 Al wat ek wens, is om Christus te ken, die krag van sy opstanding te ondervind en deel te hê aan sy lyding deur aan Hom gelyk te word in sy dood, in die verwagting dat ek self deel sal hê aan die opstanding uit die dood.)

Ons word as’t ware deur hierdie lyding, wat ons vanweë die rassisme beleef, gedwing om in stilte in die aller heiligste van ons tempel in te gaan, daar waar God se liefde geopenbaar word aan almal wat roep: “Maranatha” – Kom Here Jesus. Dit is in die allerheiligste van die geheime kamer in ons harte waar ons hierdie vrede, kalmte en rustigheid ontdek en dit kan begin lewe. Ons lewe dit dan met die woorde van die Wysheidsmeester wat ons geleer het: “Antwoord ’n dwaas nie na sy sotheid nie, sodat jy ook nie net soos hy word nie.”  Spreuke 26:4

Geestelike aktivisme, wat uit die kontemplatiewe gebore word as vrug van die stilte, dwing my egter ook om met geduld en liefde te verklaar: “Minister, dit wat jy vir my sê, gee my nie meer aanstoot nie, maar duisende ander se woede kan dalk wel deur jou woorde oorkook. Dink dus wat jy in jou onkunde en hoogmoed uiter. Jy het die mag om mense se lewens onherkenbaar te verander deur ‘n enkele dwase woord. Met mag gaan groot verantwoordelikheid gepaard. Indien jy nie jou verantwoordelikheid saam met mag wil opneem nie, moet jy bedank. Jy skaad ‘n nasie, nie net ‘n ras nie.”

 

 

Lydingstyd tyd vir sondebelydenis

kruis kopSonde is ‘n woord wat nie meer populêr is nie. Trouens, daar het bitter min sondes oorgebly. Dis nou behalwe die grotes soos moord of korrupsie of misdaad. Die twee laasgenoemdes moet dan ook regtig groot wees om te kan kwalifiseer as sonde. Tog is Lydingstyd die tyd in die kerklike jaar waar ons maar oor eie ons sonde mag nadink en moet nadink.

Dit behoort egter nie nodig te wees om oor sonde te praat nie. Kinders van God weet hulle het sonde in hulle lewe. Die gevaar is dat ons dalk nie besef hoe gevaarlik sonde in ons lewe is nie. Onbelyde sonde is die enkele grootste oorsaak van ʼn dorre geestelike lewe, onvervulde gebed en stiltetyd, moedelose gesoek na God se wil en verhoudingsprobleme. Sonde kan in twee kategorieë ingedeel, nl. Sonde gepleeg en sonde van versuim. Sonde gepleeg is sonde van woorde, dade en gedagtes/emosies. Sonde van versuim is woorde nie gespreek wat gepreek moes wees, dade nie gepleeg en gedagtes/emosies wat moes gebeur het.

1 Joh 1:8-10 As ons beweer dat ons nie sonde het nie, bedrieg ons onsself en is die waarheid nie in ons nie. Maar as ons ons sondes bely—Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid. As ons beweer dat ons nie gesondig het nie, maak ons Hom tot leuenaar en is sy woord nie in ons nie. Ongelukkig het baie van ons se belydenis vervlak na: “Here vergewe my my sonde – Amen” Wanneer laas het ons voor God gehuil soos ʼn kind wat werklik berou het oor hoe ons die Vader hanteer? In ons verhouding met die VADER is sonde nie maar net ʼn klompie dinge nie gedoen nie of wel gedoen nie, dit is ʼn verhouding waarbinne ons met die Heilige God staan wat van ons verwag om heilig te wees. (1 Petr 1:15-16 Nee, soos Hy wat julle geroep het, heilig is, moet julle ook in julle hele lewenswandel heilig wees. Daar staan immers geskrywe: “Wees heilig, want Ek is heilig.”)

Hoe bely ek sonde sodat dit ʼn dissipline word?

Week 1 Berei jouself voor vir sondebelydenis

Dit begin by voorbereiding en die Lydingstyd is juis die tyd daarvoor. Dit wil amper lyk of dit was wat die verlore seun gedoen het. Hy het geoefen om te bely. Hy het hom reeds voor die tyd voorberei. (Luk 15:18-19  Ek sal dadelik na my pa toe teruggaan en vir hom sê: ‘Pa, ek het teen God en teen Pa gesondig! 19 Ek is nie meer werd om Pa se seun genoem te word nie. Behandel my soos een van Pa se dagloners.’)

Kom ons begin ons dissipline deur hierdie week baie prakties daaroor na te dink. Sit ʼn halfuur in die week opsy waar jy weet dit is wat jy beplan om te doen – sonde belydenis voor ons Vader. Indien jy reeds in die gewoonte is om te mediteer of stilte te beoefen, dan het jy dalk reeds ʼn plek waar jy by kan gaan sit. Vul nou hierdie periode van tyd met stilte, gebed, bybellees en reflektering. Hou ‘n joernaal van wat jy hoor wat bely moet word. Skryf neer wat jy dalk moet bely.

Week 2 Stilte

Miskien is hierdie stilte dieselfde as ons ander stilte tye. In die stilte wil God ons suiwer. Stilte is die beste manier om by die Gees te hoor wat bely moet word. Dit is wanneer ons uit die stilte kan kom en bewus kan raak van dinge wat verkeer is in ons lewens. Hierdie stilte gaan ons spesifiek binne met die wete dat die Gees aan ons sake gaan uitwys wat nie reg is in ons verhouding met ons Vader nie, en heel moontlik in ook in ons verhouding met die mense om ons. Hier kan die Jesus-gebed baie goed inkom om my rustig te maak. (Jesus, Seun van God wees my sondaar genadig.)

Week 3 Gebed

Gebed is die roep na die Vader om ons tereg te wys! Wie wil tereg gewys word? Dit is teen ons aard. Indien die Heilige Gees nie ons sonde uitwys nie, kan dit ook maklik ontaard in ʼn selfverbeteringsoefening. Dan voel ons teleurgesteld in onsself wanneer ons van ons tekortkominge bewus raak en ons dit probeer aanspreek. Die bewus raak van ons tekortkominge is nie noodwendig die besef van sonde nie.

Ons raak nie bewus van sonde deur te verstaan hoe sleg ons is nie, maar hoe goed God is. Dit is sy Heiligheid wat ons van ons eie onheiligheid bewus maak. Hoe helderder die vertrek verlig is, hoe duideliker sien ons die spinnerakke. Ons wil dus in God se heiligheid inbeweeg sodat Hy ons kan verlig en ons dan die vuil binne ons kan raaksien. Wanneer ons deur God se liefde van ons sonde bewus raak, raak ons ook van sy liefde, genade en vergifnis bewus. Dit is binne God se lig dat ons besef self die geringste vergryp aan die aarde en natuur, is sonde teen God se heiligheid. (Ps 51:6 Teen U alleen het ek gesondig, ek het gedoen wat verkeerd is in u oë.)

In hierdie gebed bely ons nog nie, want ons het nog nie noodwendig iets om te bely nie. Ons roep die Heilige God aan en bely sy Heiligheid, Sy liefde en Sy genade en smeek Hom om ons te verlig sodat ons die binneste, die donker ego wat op die self gerig is, kan raak sien.

Week 4 Lees

Die Woord van God is die maklikste, en tog ook moeilikste, manier om van sonde bewus te raak. Ons lees graag dit wat vir ons mooi is en lekker op die oor val. Ons skram altyd weg van duidelike uitsprake oor sonde. Kom ons begin in week 4 om die Bybel te lees, maar net die verse waarby geen aantekening gemaak is nie of wat nie onderstreep is nie.

Gedeeltes wat kan help is bv die bergpredikasie in Mat 5-7, 1 Kor 13 oor die liefde of Ps 51. Weer is die waarskuwing dat ons maklik tekste kan kry wat so goed by ʼn ander een se sonde kan pas. In die huweliksverhouding is daar altyd ʼn teks wat ons meen vir my man of vrou of kinders bedoel is, maar tog nie vir my nie. Preek vir jouself en getuig teenoor ander!

Week 5 Refleksie

Die finale stap is om nou te reflekteer oor die wat ons gehoor het, gelees het en aanvoel. Nou moet ons die rol van aanklaer speel. Jy het reeds in jou joernaal aantekening gemaak. Skryf neer wat gehoor was. Ons hoef onsself nie van sonde te oortuig nie. Die HG sal dit duidelik in ons gemoed laat weerklink. Ons probleem is ontkenning. Dit is nie sonde nie of dit is nie regtig so erg nie. Ons rasionaliseer.

Die proses soos tot nou toe uitgespel, hoef nie presies so te verloop nie. Dit is bloot ‘n riglyn om ons Lydingstyd sinvol in te klee. Die uitkoms moet egter ʼn lys wees van sake wat ons duidelik besef sonde in ons lewe is. Moet ook nie die fout maak deur te dink dit is net groot goed nie. Omdat daar dalk vir die eerste keer erns gemaak word met die dissipline van sondebelydenis kan dit moontlik groot sake uit jou verlede wees waarmee jy nog nooit gedeel het nie. Dit kan egter ook “kleiner” dingetjies in ons lewens wees. Alle sonde weerhou ons van die ekstase wat daar kan wees binne die intimiteit met ons Vader.

Week 6 Sondebelydenis

Nou kom ons eers by sondebelydenis! Oorweeg dit ernstig of jy nie by ʼn persoon moet gaan sit wat jou dalk deur moeilike dinge kan begelei nie. Krisisse uit jou verlede, waarmee nog nooit gedeel is nie, gaan dalk beteken dat jy by ʼn medegelowige moet hoor: “God is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid”. Vryspraak! Wat moet jy sê? Wat moet jy nie sê nie? Gebruik dus nou die week om jou joernaalinskrywings voor die Here te bring en bely dit puntsgewys.

Pasop vir hierdie gedagtes:

  • Ek het nie gesondig nie, dis maar net ʼn misverstand.
  • Ek is ʼn sondaar. (Ja, maat wat daarvan?)
  • Ek het ʼn probleem….(Jy is nie by God vir berading nie.)
  • Verskonings maak vir wat jy gedoen het.
  • Ek probeer so hard, maar……(Let go and let God)
  • My vrou/man/kind het dit gedoen daarom….(Moenie verskonings soek nie.)

Hebr 9: 14Hoeveel te meer sal die bloed van Christus ons gewete bevry van die las van dade wat tot die dood lei, sodat ons die lewende God kan dien! Hiervoor het Christus immers Homself as volkome offer deur die ewige Gees aan God geoffer. Wanneer my gewet bevry is, kan ek waarlik vry wees.

Moenie bang wees om voor God te huil nie. Trane is ‘n teken dat die sondaar genade ontvang het en deur die Gees gereinig word. Trane kom wanneer woorde ophou. Dit is die taal van die gees wat deur die HG oorweldig word.

Week 7 Op pad om die Nagmaal saam met die gemeente te vier

Hierdie week bring ons rustig in stilte deur. Ons rus in die Here se vergifnis en sien uit na die tekens van brood en wyn wat van God se genade spreek. Ons geniet ons verhouding met die Vader omdat ons van dinge los gekom het waarop sy Gees ons gewys het. Ons stilte tyd is nou gevul met stil-tevredenheid oor God se vryspraak en genade. Ons berei nou voor vir Goeie Vrydag en Opstanding-Sondag.

Mag jy ‘n geseënde Lydingstyd en, oor 40 dae, Paastyd beleef.

http://www.youtube.com/watch?v=m3L3c23MfC0

VERKRAGTING

st_mary_06Daar is vandag (08/02/2013) op verskeie radiostasies ‘n verkragtings-bewusmakingsveldtog. Ek wonder of verkragting iets is waaraan ons mans regtig dink? Ek moes myself as wit Christen middelklas man die vraag afvra: Kan ek iemand verkrag? Kan ek en my vriende ‘n vrou herhaaldelik verkrag? Kan ek ‘n vrou van 80 of ‘n baba van 9 maande verkrag? Kan ek my vrou of my dogter oorgee om verkrag te word (Indien ek nou sommer lukraak die verhaal uit Lev 19 kan aanhaal: Toe gryp die Leviet sy byvrou en stoot haar buitentoe na hulle toe. Hulle het met haar geslagsgemeenskap gehad en haar die hele nag deur tot die môre toe verrinneweer. Toe die rooidag breek, het hulle haar gelos.)

Hierdie vrae is selfs te skrikwekkend om net oor te kan nadink. Die mens het geweldige donker skadu’s binne hom of haarself, maar hierdie skaduwee verstaan ek nie. Wat gebeur in ‘n kultuur waar verkragting en die mishandeling van vroue die norm word? Watter waardes heers daar in ‘n kultuur waar ‘n man ‘n vrou teen haar wil kan vat om dan met haar trou en seks met haar te kan hê? So asof dit nie verkragting is nie?!

Hoe verder ek hier skryf hoe kwater word ek. Nee, ek is nog nie by die onverantwoordelike en onsinnige opmerkings soos: “Kastreer hulle almal nie!” Indien daar iets soos ‘n heilige woede is (ons verwys mos so na Jesus se woede oor wat in die tempel aan die gebeur was in Joh 2:13 ev), dan beleef ek iets daarvan. Dit is ‘n skande dat ons enigsins in hierdie land nog dit wil durf waag om na die land as Christelik te verwys. Ons is humanitêr-sekulêr en by beste van tye goddeloos. Ons het ‘n vroom vernis oor alles gaan smeer. In my heilige woede wil ek ook nou uitroep: “Genoeg is genoeg!” (Maar, ag Vader, dit is ook al genoeg geroep.)

Waar begin ons dit omdraai?

Mnr die President, jy wat vrygespreek is op aanklag van verkragting, wat ses keer getou het en meer as 20 kinders het, is u ‘n voorbeeld van hoe ‘n man ‘n vrou behoort te hanteer en te respekteer?

Mnr die President, wat gaan die sogenaamde Tribel courts se bydrae wees in die verdere vertrapping van vroue- en kinderregte? http://www.bdlive.co.za/national/law/2012/11/02/tribal-courts-bill-needs-amendments

Oom Angus, wat gebeur in huise waar mans aanmekaar die boodskap hoor dat hulle die hoof van die huis is en dat vrou onderdanig aan hulle mans moet wees?

Dominee, wat gebeur in huise waar jy aanmekaar vir die vrou vertel sy mag nie van haar man skei nie, al word sy aangerand en verkrag deur haar eie man?

http://www.volksblad.com/Suid-Afrika/Nuus/Onderdanigheid-van-vroue-geweld-bekyk-op-sinode-20110511

http://www.beeld.com/In-Diepte/Nuus/Siklus-van-geweld-20120109

Mevrou, dogter, suster, hoe lank wil jy stil bly oor die geweld wat daagliks teen jou gepleeg word? Hoe lank wil jy swyg oor die verkragting, dalk deur jou eie man?

Staan op! Praat! Maar, om hemelsnaam, as jy ‘n man is, praat reg. As jy ‘n Christen is, maak seker jy weet wat die Bybel werklik oor die posisie van vroue te sê het. As jy ‘n dominee is, preek weer oor die vroue wat eerste by die graf met Opstanding-Sondag was en oor dié vrou wat werklik die eerste apostel was (Joh 4 Die Samaritaanse vrou het getuig en mense het tot geloof gekom, voordat enige man daaroor gepraat het – dat Jesus die Messias is).

Dalk, net dalk, moet ons, protestantse Christene, weer Maria, die Moeder van Christus, die Theotokos in ons teologie ontdek, haar deel maak van ons spiritualiteit, sodat ons werklik respek vir vroue kan aanleer.

Wees gegroet, Maria begenadigde en vol van genade! Die Here is met jou; geseënd is jy onder die vroue en geseënd is Jesus die vrug van jou skoot. Heilige Maria, moeder van God, bid vir ons….

http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-20971240

Wat glo ek of is dit eerder “Hoe glo ek”.

Hier teen die draai van die jaar, met teologiese debatte, kerklike gesprekke en lees van teologieboeke, het ek gedink dit kan goed wees, minstens vir myself, om net weer neer te pen hoe/wat ek glo. Dit is deels gevaarlik om jou geloof openlik te probeer verduidelik. Soos Dionusius die Areopagiet (einde 5deImage eeu) gesê het; God word slegs geken deur te ontken wat ons wel van Hom mag weet. Aan die ander kant word enige iemand  wat vandag dalk mag laat blyk dat hulle God, geloof, Skrif en kerk anders mag verstaan, onmiddellik verketter.

Hoe glo ek? Ek is in my teologie protestants, in my hart katoliek en in my gebede ortodoks. Hierdie drie-dimensionaliteit van my geloof in die Drie-enige God kan egter nie los van mekaar verstaan word nie. Dit speel in op die ander en beïnvloed mekaar.

Ek het teologie studeer toe die rasionalisme in Suid Afrika hoogty gevier het. Die Bybel is verstaan, tekste is histories-krities uitgelê en Christus het gesterf om ons van sonde te verlos en ons ‘n plek in die hemel te gee.  My blootstelling aan ander kerke, veral die ortodokse kerk, het my teologie verruim. Dalk het my verblyf in die kloosters in die woestyn in Egipte my ook meer beïnvloed as wat ek ooit sal besef. Dit was egter al met die nuwe verstaan van Calvyn waar ek skuiwe in my teologie begin maak het.

Die mistieke eenheid met God (Calvyn se Institusie II,xii,7 en III,xi,10), loop soos ʼn goue draad deur Calvyn se teologie. Eenwording met God is een van die uitstaande kenmerke van die mistiek. Ek het ook begin besef dat die Bybel ‘n mistieke spirituele teks is. Die histories-kritiese interpretasie van die Bybel hou vir my geen bedreiging in nie. Die doel van die spirituele teks is egter nie om vir ons wetenskaplike bewysbare waarhede te gee nie, maar om ons in ‘n verhouding met God in te trek waar omvorming kan plaasvind.

My katolieke hart maak ruimte vir ‘n verenigde kerk. Ek glo aan een heilige, katolieke kerk, die gemeenskap van die heiliges. Kerkeenheid was ‘n opdrag van Jesus Christus, of dit in ons dag sal realiseer, is te betwyfel. Kerkeenheid op makrovlak beteken dat ek by die Katolieke- en die Ortodokse Kerk kan leer. Hulle het my teologie en aanbidding verruim.

Christus se kruisdood is vir my baie meer as ‘n kaartjie hemel toe. Die mistieke eenwording het nou vir my meer belangrik geword as die hemel wat as prys wag. Christus het mens geword, sodat ons een kan word met God.  Hierdie eenwording is nie met Sy wese nie, maar met Sy krag of energie. God bly God en mens bly mens. God se krag is liefde. In die eenwording met Sy krag begin ek om deur die oë van Jesus die wêreld te sien. Ek sien al hoe meer pyn en nood wat op my die appèl maak om soos Jesus iets daaraan te doen.

My ortodokse gebede impliseer dat ek meer tuis is in gebede waar woorde ontbreek en dat kontemplasie deel van my Godsbelewenis uitmaak. Stilte kenmerk my gebede. Ek het ‘n verlange om die liturgie van die vroeë kerk te herontdek en maar net te droom van ‘n dag waar dié liturgieë weer in die NG Kerk sal weerklink. Ek twyfel egter of dit ooit sal gebeur. (Die Amerikaanse praise en worship-model het ons klaar oorrompel.) Die ortodoksie het my egter ook die skoonheid van aanbidding laat ontdek, daarom maak kuns, wat ikone insluit, deel van my aanbidding. God het (M)materie geword sodat ons Hom ook in materie kan sien.

God is in alles, alles is in God, maar alles is nie God nie. Nou moet ek egter “God” verduidelik en ek kan nie. Ek sal maar weer terug val op Dionusius en sy apofatiese praat oor God. God is te onderskei in sy wese en in sy energie. God kan nie geken word nie, maar Hy maak Hom deur Sy energie kenbaar. Laat ek egter nie in ‘n dogmatiese diskussie verval nie, genoeg om te sê God moet beleef word.

Die dag toe die Dominee saam met die Filosoof en Priester gekuier het

“Kom in, sit die wyn daar. Ons is besig om te vas tot en met Kersfees en ek weet nie of ons mag wyn drink nie”, groet die Filosoof die Dominee. Daar word uitgevra, wyl vir die Priester gewag word. Hy gaan vanaand die huis seën. Teen die kaggel staan die ikone van Christus Pantokrator of dan Al-Skepper, die gelykenis van die Barmhartige Samaritaan en die Opstanding. Die kerse voor die ikone is aangesteek.

Daar word hartlik gegroet wanneer die Priester arriveer. Hy is hier om Sondag die liturgie by die Grieks-Ortodokse Kerk in Afrikaans te lei. Die droom is om die ortodoksie in Afrikaans te vestig. “Nee, ons mag wyn drink, maar kry eers Basilie vir die seën van die huis”, verklaar hy. Almal help om die tafel met die benodighede reg te skuif. Daar is ‘n kers, kruis, heilige water en olie. Hy trek sy gewaad aan, dit is ‘n plegtige geleentheid. Die Dominee kry die opdrag om die wierook (cencer) vas te hou. Na die seremonie afgesluit is, eindig hy met ‘n gebed om die huis te bewaar en die Here se seën daarop te laat rus.

Die kerk was in die tyd van die Nuwe Testament nooit groot gewees nie, verduidelik die Priester. Tog was dit ‘n kragtige kerk wat met Konstantyn se bekering al 10% van die bevolking uitgemaak het, voeg die Filosoof by. Die Dominee wys daarop dat daar skrywers (Scott Hahn en Mike Aquilina)  is wat  meen dat meer as die helfte van die bevolking Christene was. Die antieke kerk het dus 33 miljoen aktiewe lede gehad. Dit was Christene wat deur die mistieke belewenis van God gegryp was. Die kerk was één en die hoogtepunt van die week was die samekoms om die Misterie – soos wat die Nagmaal bekend gestaan het – te herdenk. Uit Hand 13:2 wil dit ook blyk dat dit ‘n liturgiese diens was (En terwyl hulle besig was om die Here te dien [letterlik liturgie] en te vas….) Hier by die Filosoof se huis word die liturgie elke Sondag in Afrikaans gelees. Daar is nie ‘n voltydse priester nie.

Daar word geteug aan iets Christelik (soos Dana Snyman sou gesê het), wanneer die Filosoof verklaar: “Die Protestantisme is besig om voor die sekularisasie te swig en sal in die toekoms ophou bestaan.” “Wat bedoel jy?”, vra die Dominee, duidelik ongemaklik met die onderwerp. Hy verduidelik: “Die protestantse kerke is besig om al hoe meer kompromieë met die wêreld te sluit. Hulle probeer om met die wêreld te kompeteer en is besig om hulle simbole in te ruil vir wêreldse simbole. Die kerk lyk soos die wêreld en die wêreld soos die kerk.”

Die Priester luister na die gesprek, maar reageer nie. Die dominee dink aan kerkgeboue wat soos teaters binne lyk, leraars wat al hoe meer soos motiveringsprekers klink, musiek waarin nie meer onderskei kan word of dit kerklike musiek of sekulêre musiek is nie en lidmate wat so verstik in die verbruikersmentaliteit dat hulle Sondae van een gemeente na ‘n ander loop om na nog iets te soek wat hulle nie by hulle eie gemeente kry nie. “Ek moet erken jy is dalk reg,” waag die dominee dit. “In die ou Noord-Transvaal voorspel ons eie kerk se mense dat daar in tien jaar van nou af net 70 van die 140 gemeentes gaan oor wees.”

Die dominee blameer Calvyn met sy sterk klem op die individu wat haarself moes losmaak van die Roomse oorheersing wat staat en kerk betref. Daardie individualisme laat lidmate nou verklaar: “Ek is die kerk, ek het die kerk nie meer nodig nie!”. Die dominee vat ‘n sluk van sy wyn en sug. Hy dink aan die liturgieë wat hy al by verskillende ortodokse gemeentes bygewoon het, die sterk klem op die gemeenskap van gelowiges, die klem op die koinonia, die fokus van die liturgie op die Drie-enige God. Hy dink aan die ontmoeting wat hy juis in so ‘n liturgie gehad het toe hy jare gelede in die woestyn in ‘n klooster oorgebly het. Daar het hy sonder dat hy dit besef het, ‘n aanraking deur die Gees van die lewende God gehad. Is dit wat hom telkens na hierdie “moeder” van hom laat terugkeer?”

“Die ortodokse kerk is inderdaad ons moeder”, sê die Priester nou. “Daar was tot en met 1045 net een heilige, katolieke, Christelike kerk nl. die Ortodokse kerk. Luther het probeer om met sy reformasie die kerk weer terug te bring na haar wortels toe, terug na die moeder toe wat op daardie stadium amper vergete in die Ooste bly voortleef het.” Die dominee onthou die gesprekke tussen die Duitse teoloë en die Patriarg van Konstantinopel en hoe daar op minder sake nie eenheid bewerkstellig kon word nie.

Die Priester praat verder: “Die liturgie wat ons Sondag in Afrikaans gaan vier, wat uitloop op die misterie van die liggaam en bloed van Christus, dra die gelowige die week in om ten alle tye bewustelik in die teenwoordigheid van God te leef. Omdat ons God-gerig aanbid, leef ons ook God-gerig.” “Lex orandi, lex credendi, soos ons aanbid so leef ons,” merk die Dominee op. “Dit neem jou beslis bewustelik die week in. Wanneer ek die kers voor die ikon aansteek, herinner dit my daaraan dat ek in die teenwoordigheid van God verkeer, so ook die ikon in my kantoor. Dit skep as’t ware ‘n heilige ruimte waarbinne ek my bevind,” verklaar die Filosoof.

“Vertel my eers van jou bekering,” sê-vra die Dominee aan die Filosoof. “Jy weet ek was ‘n Boeddhis, maar ek het in die stilte al hoe meer ‘n verlange begin ervaar, ‘n verlange na Christus. Ek het my bekeer van iets na Iemand. Ons het ‘n kerk gesoek en ek het my ervaring jare gelede met ons besoek aan die Priester se gemeente onthou. In my soeke het ons weer by ‘n ortodokse gemeente begin inskakel en gou tuisgevoel. Dit was egter met Opstanding-Sondag toe die Priester na die liturgie vir my ‘n Johny Walker Gold in die hand stop en verklaar ’’Christus het waarlik opgestaan’’, toe dit vir my skielik sin maak.” Die Priester lag: “Is dit wat Whisky aan jou doen?” “Keep on walking”, skerts die Dominee saam. Inderdaad, om tot verligting te kom, wanneer die Here jou in sy genade aanraak. Hierdie spiritualiteit is so aards, so eg, so deurleef.

Sondag na die Liturgie, op pad huis toe, dink die Dominee weer aan die gesprekke. Die gebed van die Priester die oggend by die Liturgie eggo in sy kop: “Want U is ‘n genadige en mensliewende God, en aan U bring ons die eer: aan die Vader, en aan die Seun, en aan die Heilige Gees, nou en altyd en tot in ewigheid.”

DIE EKKIGE EK

Ek lees weer in Willem Nicol se boek, In die hande van die Pottebakker, hoe hy waarsku oor gevaarlike uitdrukkings soos:  “Gee jouself aan God oor; bely eers jou sonde; jy moet geloofsekerheid hê omgered te kan word; jy moet Jesus aanneem; jy moet seker wees jy bedoel dit as jy vir Jesus sê jy neem Hom aan; jy moet glo.” (2008:53). Willem dui hier aan hoe die ekkigheid, soos hy dit noem, in die godsdiens in gesluip het. Wat ook al met my gebeur, my redding, my geloofsgroei, my heiligmaking, hang in ‘n sekere sin van mý af, die ekkige ek en wat ek daaromtrent doen. Willem Nicol meen dat ons  kreatiewe taal nodig het om ons hiervan te bevry.

Het ons egter die wil om van hierdie teologiese denke bevry te word. Dit kom sit so lekke in my ego wanneer ék kan vertel hoe ék in my geestelike lewe gegroei het. Voed ons nie in ons gemeentes hierdie ekkigheid nie? Ek dink aan ons eie gemeentebeplanning waarmee ons die afgelope maande mee besig was. Vir sommige is dit verskriklik belangrik dat ons goeie planne moet maak. Ander steur hulle weer nie veel daaraan nie want hulle doen in elk geval wat hulle wil. In beide gevalle is die gevaar dat die “ekkigheid” die drywer is. Ons goeie planne sal vir ons sukses waarborg.

Die vraag bly: Hoe word God in dit alles gevind en gedien? Dit is nie so ‘n maklike antwoord nie. Ons het trouens telkens met ons beplanning in gebed gevra dat God die fokus sal bly. Deel van die uitdaging is sekerlik om die planne so te skryf dat die fokus weg van die ekkigheid val. Die planne behoort iets te weerspieël van ‘n gemeente wat verklaar dat dit nie oor hulle eie behoeftes gaan nie, maar uit en uit oor God in die eerste plek en tweedens die gemeenskap om ons, wie gedien moet word. Is ek pessimisties wanneer ek verklaar dat “ons” wat in die bestuur sit, “hulle” – lees lidmate – wil (be)dien sodat hulle tog net sal kom? Met ander woorde, getalle dryf ons doelwitte. Getalle is tekend van ekkigheid. Want, baie mense beteken ons is suksesvol. Baie mense beteken ons het meer finansies. So word geld die tweede merker van die ekkigheid. Die laaste een is geboue, die monument van ekkigheid.

Het ons dan niks hiervan nodig nie? Daar moet tog geboue, geld en mense wees. Beslis! Die vraag bly; Hoe skuif ons die ekkigheid uit die sentrum sodat die fokus God kan wees en dat Hy die getalle, geld en geboue bepaal? Dalk begin dit by meegee (Nicol se woord), meegee om te erken dit is God wat beweeg, red, seën en laat groei. Meegee beteken dat ék nie so sal dryf, beplan, organiseer  dat die ekkige ek later moedeloos word omdat die ekkige ek se planne nie slaag nie. Meegee beteken verder om ook mee te gee wat die druk van lidmate betref. Net so min soos dit om my sukses gaan, gaan dit om “jou” behoeftes wat “ek” moet aanspreek. Waar ‘n gemeente meegee, praat hulle anders oor die “ek” en sy behoeftes, tree daar ‘n nederigheid in wat weet ons het niks om God te bied nie. Eintlik het ons niks om ander te bied nie, net die gebroke liefde wat God vir ons het.

Hierdie nederigheid raak sigbaar in ons samekomste, bepaald in ons eredienste. Prediking stuur weg van wat die ekkige ek nog alles moet doen en fokus meer op dit wat God reeds gedoen het. Lofprysing stuur weg van die ekkige ek en sy fokus op die goedvoel-jesus. Lofprysing fokus op die Drie-enige God, Sy almag en Sy liefde. Om die ekkigheid uit die geloof te haal en uit die beoefening van geloof is moeilik. Want ék wil nie minder nie, ék wil meer, ék wil goed voel, ék wil geseën wees.

Die een manier om van die ekkigheid los te kom is om in stilte net by God te sit. Hy sal jou van die ekkigheid stroop, soos ‘n ui, laag vir laag.

Hand 17:28“want deur Hom lewe ons, beweeg ons en bestaan ons..”

Gebed – om te bid of om nie te bid nie? Dit is die vraag.

Ons praat êrens oor gebed en ek noem dat ek veel vreugde in die mistieke van gebed beleef. In gebed gebeur daar iets intiem tussen God en die bidder. Hierdie intimiteit strek ver verby die gebedslysies van nog meer wil ontvang. Iemand maak toe die opmerking dat in die mistiek gaan dit maar net om nog ‘n klompie kerse op te steek sodat ek maar nog ‘n ervaring kan hê. Ek reageer deur te sê dat ook die mistiek dan vervlak tot nog ‘n egoïstiese oefening waar dit eintlik maar net om myself gaan. Dit is ook my bekommernis oor gebed vandag. Ons bid graag oor onsself en vir onsself. Ek wil goed voel oor myself en God moet daarmee help. Is dit gebed? Is dit nie die rede waarom baie verklaar dat gebed nie werk nie. Ek vra so baie en kry so min.

In meditasie leer ons deelnemers om in stilte ‘n enkele gebedswoord te herhaal. Om in stilte by God te rus, wil ons alles laat gaan, alle gedagtes. In die proses word die gebedswoord die fokus van ons aandag. Ons dink nie aan iets nie, maak nie saak hoe vroom nie.  Ons poog ook nie om tot nuwe insigte te kom of nuwe antwoord op lewensvrae te ontvang nie.  Soos John Main sê, ons laat alles wegval in die al hoe dieper stilte waar net die gebedswoord weerklink.

Die gebedswoord leer jou geduld. Geduld is nodig om in stilte te sit en niks te verwag nie. Geduld is nodig om net met die gebedswoord te sit. Dit leer jou ook nederigheid. Dit vat nederigheid om elke dag in stilte te sit en te vrede te wees met net dit, ek rus by God. In stilte probeer ek nie God te verstaan, of tot groot nuwe insigte oor God te kom nie.  Ons wil die realiteit van die gawe van ons eie lewe ontdek. Wanneer ons in stilte tot die ontdekking kom, dat my lewe ‘n gawe is, word my lewe ‘n gebed vir ander. Ongelukkig vra dit geduld, stilte en nederigheid.  Hierdie “waardes” is egter dikwels in ons spiritualiteit afwesig.

Om dus af te sluit waarmee ek begin het. Die essensie van meditasie, die kern waaroor dit gaan, is om die eie ek en sy begeertes en behoeftes agter te laat. Ons wil loskom van die ego-visie want ego-visie word beperk deur selfgesentreerdheid (Main). Die oë waarmee ons eindeloos kan sien is die oë wat die self nie meer raaksien nie. Die paradoks van meditatiewe gebed is dat wanneer ons ophou om te wil sien en te besit, sien ons dat alles ons reeds gegee is en dat ek vir niks meer hoef te vra nie. Dan word gebed ‘n intieme eenwording met God.

Verwysings na John Main, ESSENTIAL WRITINGS, ed. Laurence Freeman (Marynoll, NY: Orbis, 2002), p. 109.

 

 

EENHEID IN VERSKEIDENHEID

In Freiburg Duitsland is daar ‘n kerkgebou wat deur die Katolieke en Protestante gedeel word. http://www.fastcodesign.com/1670198/two-christian-sects-once-at-odds-joined-under-one-roof#1Die een groep hou aan die een kant kerk en die ander aan die ander kant. My dogter vertel dat in die middel van die kerk staan die doopvont. Beide die twee groeperinge vier die sakramente van die doop. Ons word natuurlik nie hier met ‘n grootgroep Katolieke gekonfronteer nie, maar ek wonder hoe dit in ‘n gemeente sal afgaan indien daar ‘n ander groep ook die kerkgebou sou wou gebruik.

Hoe sou ons voel indien daar ‘n groep Katolieke kom en vra of hulle ook Sondag, wanneer ons klaar is, die gebou mag gebruik?

Ons doen dit in ‘n sekere sin reeds. New Creation Ministries maak van ons gebou gebruik. Vir baie van “ons” is “hulle” die swartmense wat in ons huise werk of hulle in die omgewing bevind wat daar inskakel. Alhoewel hulle teologies seker radikaal van ons verskil, het ons begin om vir die protestantse gemeente ruimte te maak. Ons vergoed ook die evangelis vir sy werk.

Hoe sou ons egter reageer indien die Moslems in ons omgewing ons geboue wou begin gebruik?

Waarom vind ons dit so moeilik om die eenheid van die liggaam tot uitdrukking te bring. Ek lees weer die korrespondensie tussen die Lutherane in Tübingen en die Patriarg van die Oosters Ortodokse Kerk gedurende die Reformasie. Die Lutherane wou bitter graag by die Ortodokse kerk aansluit, maar hulle kon mekaar nie vind nie. http://www.stpaulsirvine.org/html/lutheran.htm

Waaroor het die Protestante en die Ortodoksie saamgestem?:

  • Die gesag van die skrif en die reg om dit in eie taal te mag lees.
  • Die Triniteit
  • Erfsonde
  • Die twee nature van Christus
  • Jesus Christus is die hoof van die kerk
  • Wederkoms, oordeel, straf en beloning.
  • Die manier waarop die Nagmaal bedien kan word.
  • Verwerping van die aflaat.

Mens sou kon sê dat dit die hart van die gereformeerde geloof was en tog dryf die verskille hulle eerder uit mekaar as wat die gemene delers hulle kon verenig. Is dit nie vandag steeds so nie? Hoe akkommoderend is ons regtig in ons gemeentes wanneer dit kom by verskillende spiritualiteite? Waarom moet ons steeds dink dat “one size fits all”. Ek sou so graag wou sien dat (NG) gemeentes hulle deure oop maak vir diverse maniere van aanbidding en onbevange gesprekke oor God, geloof en teologie. Miskien is my eie gemis die uitlewing van die mistieke.

The Archbishop of Canterbury’s Address to the Thirteenth Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops on The New Evangelization for the Transmission of the Christian Faith

Your Holiness, Reverend Fathers, brothers and sisters in Christ – dear Friends

I am deeply honoured by the Holy Father’s invitation to speak in this gathering:  as the Psalmist says, ‘Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres in unum’ (JVDH Ps133Hoe goed, hoe mooi is dit as broers eensgesind saam woon!) The gathering of bishops in Synod for the good of all Christ’s people is one of those disciplines that sustain the health of Christ’s Church.  And today especially we cannot forget that great gathering of ‘fratres in unum’ that was the Second Vatican Council, which did so much for the health of the Church and helped the Church to recover so much of the energy needed to proclaim the Good News of Jesus Christ effectively in our age.  For so many of my own generation, even beyond the boundaries of the Roman Catholic Church, that Council was a sign of great promise, a sign that the Church was strong enough to ask itself some demanding questions about whether its culture and structures were adequate to the task of sharing the Gospel with the complex, often rebellious, always restless mind of the modern world.

The Council was, in so many ways, a rediscovery of evangelistic concern and passion, focused not only on the renewal of the Church’s own life but on its credibility in the world.  Texts such as Lumen gentium and Gaudium et spes laid out a fresh and joyful vision of how the unchanging reality of Christ living in his Body on earth through the gift of the Holy Spirit might speak in new words to the society of our age and even to those of other faiths.  It is not surprising that we are still, fifty years later, struggling with many of the same questions and with the implications of the Council; and I take it that this Synod’s concern with the new evangelization is part of that continuing exploration of the Council’s legacy.

But one of the most important aspects of the theology of the second Vaticanum was a renewal of Christian anthropology.  In place of an often strained and artificial neo-scholastic account of how grace and nature were related in the constitution of human beings, the Council built on the greatest insights of a theology that had returned to earlier and richer sources – the theology of spiritual geniuses like Henri de Lubac, who reminded us of what it meant for early and mediaeval Christianity to speak of humanity as made in God’s image and of grace as perfecting and transfiguring that image so long overlaid by our habitual ‘inhumanity’.  In such a light, to proclaim the Gospel is to proclaim that it is at last possible to be properly human:  the Catholic and Christian faith is a ‘true humanism’, to borrow a phrase from another genius of the last century, Jacques Maritain.

Yet de Lubac is clear what this does not mean.  We do not replace the evangelistic task by a campaign of ‘humanization’.  ‘Humanize before Christianizing?’ he asks – ‘If the enterprise succeeds, Christianity will come too late: its place will be taken.  And who thinks that Christianity has no humanizing value?’  So de Lubac writes in his wonderful collection of aphorisms, Paradoxes of Faith.  It is the faith itself that shapes the work of humanizing and the humanizing enterprise will be empty without the definition of humanity given in the Second Adam.  Evangelization, old or new, must be rooted in a profound confidence that we have a distinctive human destiny to show and share with the world.  There are many ways of spelling this out, but in these brief remarks I want to concentrate on one aspect in particular.

To be fully human is to be recreated in the image of Christ’s humanity;  and that humanity is the perfect human ‘translation’ of the relationship of the eternal Son to the eternal Father, a relationship of loving and adoring self-giving, a pouring out of life towards the Other.  Thus the humanity we are growing into in the Spirit, the humanity that we seek to share with the world as the fruit of Christ’s redeeming work, is a contemplative humanity.  St Edith Stein observed that we begin to understand theology when we see God as the ‘First Theologian’, the first to speak out the reality of divine life, because ‘all speaking about God presupposes God’s own speaking’; in an analogous way we could say that we begin to understand contemplation when we see God as the first contemplative, the eternal paradigm of that selfless attention to the Other that brings not death but life to the self.  All contemplating of God presupposes God’s own absorbed and joyful knowing of himself and gazing upon himself in the trinitarian life.

 

To be contemplative as Christ is contemplative is to be open to all the fullness that the Father wishes to pour into our hearts.  With our minds made still and ready to receive, with our self-generated fantasies about God and ourselves reduced to silence, we are at last at the point where we may begin to grow.  And the face we need to show to our world is the face of a humanity in endless growth towards love, a humanity so delighted and engaged by the glory of what we look towards that we are prepared to embark on a journey without end to find our way more deeply into it, into the heart of the trinitarian life.  St Paul speaks (in II Cor 3.18) of how ‘with our unveiled faces reflecting the glory of the Lord’, we are transfigured with a greater and greater radiance.  That is the face we seek to show to our fellow-human beings.

And we seek this not because we are in search of some private ‘religious experience’ that will make us feel secure or holy.  We seek it because in this self-forgetting gazing towards the light of God in Christ we learn how to look at one another and at the whole of God’s creation.  In the early Church, there was a clear understanding that we needed to advance from the self-understanding or self-contemplation that taught us to discipline our greedy instincts and cravings to the ‘natural contemplation’ that perceived and venerated the wisdom of God in the order of the world and allowed us to see created reality for what it truly was in the sight of God – rather than what it was in terms of how we might use it or dominate it.  And from there grace would lead us forward into true ‘theology’, the silent gazing upon God that is the goal of all our discipleship.

In this perspective, contemplation is very far from being just one kind of thing that Christians do: it is the key to prayer, liturgy, art and ethics, the key to the essence of a renewed humanity that is capable of seeing the world and other subjects in the world with freedom – freedom from self-oriented, acquisitive habits and the distorted understanding that comes from them.  To put it boldly, contemplation is the only ultimate answer to the unreal and insane world that our financial systems and our advertising culture and our chaotic and unexamined emotions encourage us to inhabit.  To learn contemplative practice is to learn what we need so as to live truthfully and honestly and lovingly.  It is a deeply revolutionary matter.

In his autobiography Thomas Merton describes an experience not long after he had entered the monastery where he was to spend the rest of his life (Elected Silence, p.303).  He had contracted flu, and was confined to the infirmary for a few days, and, he says, he felt a ‘secret joy’ at the opportunity this gave him for prayer – and ‘to do everything that I want to do, without having to run all over the place answering bells.’  He is forced to recognise that this attitude reveals that ‘All my bad habits…had sneaked into the monastery with me and had received the religious vesture along with me: spiritual gluttony, spiritual sensuality, spiritual pride.’  In other words, he is trying to live the Christian life with the emotional equipment of someone still deeply wedded to the search for individual satisfaction.  It is a powerful warning: we have to be every careful in our evangelisation not simply to persuade people to apply to God and the life of the spirit all the longings for drama, excitement and self-congratulation that we so often indulge in our daily lives.  It was expressed even more forcefully some decades ago by the American scholar of religion, Jacob Needleman, in a controversial and challenging book called Lost Christianity: the words of the Gospel, he says, are addressed to human beings who ‘do not yet exist’.  That is to say, responding in a life-giving way to what the Gospel requires of us means a transforming of our whole self, our feelings and thoughts and imaginings.  To be converted to the faith does not mean simply acquiring a new set of beliefs, but becoming a new person, a person in communion with God and others through Jesus Christ.

Contemplation is an intrinsic element in this transforming process.  To learn to look to God without regard to my own instant satisfaction, to learn to scrutinise and to relativise the cravings and fantasies that arise in me – this is to allow God to be God, and thus to allow the prayer of Christ, God’s own relation to God, to come alive in me.  Invoking the Holy Spirit is a matter of asking the third person of the Trinity to enter my spirit and bring the clarity I need to see where I am in slavery to cravings and fantasies and to give me patience and stillness as God’s light and love penetrate my inner life.  Only as this begins to happen will I be delivered from treating the gifts of God as yet another set of things I may acquire to make me happy, or to dominate other people.  And as this process unfolds, I become more free—to borrow a phrase of St Augustine (Confessions IV.7)—to ‘love human beings in a human way’, to love them not for what they may promise me, to love them not as if they were there to provide me with lasting safety and comfort, but as fragile fellow-creatures held in the love of God.  I discover (as we noted earlier) how to see other persons and things for what they are in relation to God, not to me.  And it is here that true justice as well as true love has its roots.

The human face that Christians want to show to the world is a face marked by such justice and love, and thus a face formed by contemplation, by the disciplines of silence and the detaching of the self from the objects that enslave it and the unexamined instincts that can deceive it. If evangelisation is a matter of showing the world the ‘unveiled’ human face that reflects the face of the Son turned towards the Father, it must carry with it a serious commitment to promoting and nurturing such prayer and practice.  It should not need saying that this is not at all to argue that ‘internal’ transformation is more important than action for justice; rather, it is to insist that the clarity and energy we need for doing justice requires us to make space for the truth, for God’s reality to come through.  Otherwise our search for justice or for peace becomes another exercise of human will, undermined by human self-deception.  The two callings are inseparable, the calling to ‘prayer and righteous action’, as the Protestant martyr Dietrich Bonhoeffer put it, writing from his prison cell in 1944.  True prayer purifies the motive, true justice is the necessary work of sharing and liberating in others the humanity we have discovered in our contemplative encounter.

Those who know little and care less about the institutions and hierarchies of the Church these days are often attracted and challenged by lives that exhibit something of this.  It is the new and renewed religious communities that most effectively reach out to those who have never known belief or who have abandoned it as empty and stale.  When the Christian history of our age is written especially, though not only, as regards Europe and North America—we shall see how central and vital was the witness of places like Taizé or Bose, but also of more traditional communities that have become focal points for the exploration of a humanity broader and deeper than social habit encourages.  And the great spiritual networks, Sant’ Egidio, the Focolare, Communione e Liberazione, these too show the same phenomenon; they make space for a profounder human vision because in their various ways all of them offer a discipline of personal and common life that is about letting the reality of Jesus come alive in us.

And, as these examples show, the attraction and challenge we are talking about can generate commitments and enthusiasms across historic confessional lines.  We have become used to talking about the imperative importance of ‘spiritual ecumenism’ these days; but this must not be a matter of somehow opposing the spiritual and the institutional, nor replacing specific commitments with a general sense of Christian fellow-feeling.  If we have a robust and rich account of what the word ‘spiritual’ itself means, grounded in scriptural insights like those in the passages from II Corinthians that we noted earlier, we shall understand spiritual ecumenism as the shared search to nourish and sustain disciplines of contemplation in the hope of unveiling the face of the new humanity.  And the more we keep apart from each other as Christians of different confessions, the less convincing that face will seem.  I mentioned the Focolare movement a moment ago: you will recall that the basic imperative in the spirituality of Chiara Lubich was ‘to make yourself one’ – one with the crucified and abandoned Christ, one through him with the Father, one with all those called to this unity and so one with the deepest needs of the world.  ‘Those who live unity … live by allowing themselves to penetrate always more into God.  They grow always closer to God … and the closer they get to him, the closer they get to the hearts of their brothers and sisters’ (Chiara Lubich: Essential Writings, p.37).  The contemplative habit strips away an unthinking superiority towards other baptised believers and the assumption that I have nothing to learn from them.  Insofar as the habit of contemplation helps us approach all experience as gift, we shall always be asking what it is that the brother or sister has to share with us – even the brother or sister who is in one way or another separated from us or from what we suppose to be the fullness of communion.  ‘Quam bonum et quam jucundum …’.

In practice, this might suggest that wherever initiatives are being taken to reach out in new ways to a lapsed Christian or post-Christian public, there should be serious work done on how such outreach can be grounded in some ecumenically shared contemplative practice.  In addition to the striking way in which Taizé has developed an international liturgical ‘culture’ accessible to a great variety of people, a network like the World Community for Christian Meditation (JVDH www.wccm.co.za ), with its strong Benedictine roots and affiliations, has opened up fresh possibilities here.  What is more, this community has worked hard at making contemplative practice accessible to children and young people, and this needs the strongest possible encouragement.  Having seen at first hand—in Anglican schools in Britain—how warmly young children can respond to the invitation offered by meditation in this tradition, I believe its potential for introducing young people to the depths of our faith to be very great indeed.  And for those who have drifted away from the regular practice of sacramental faith, the rhythms and practices of Taizé or the WCCM are often a way back to this sacramental heart and hearth.

What people of all ages recognise in these practices is the possibility, quite simply, of living more humanly – living with less frantic acquisitiveness, living with space for stillness, living in the expectation of learning, and most of all, living with an awareness that there is a solid and durable joy to be discovered in the disciplines of self-forgetfulness that is quite different from the gratification of this or that impulse of the moment.  Unless our evangelisation can open the door to all this, it will run the risk of trying to sustain faith on the basis of an un-transformed set of human habits – with the all too familiar result that the Church comes to look unhappily like so many purely human institutions, anxious, busy, competitive and controlling.  In a very important sense, a true enterprise of evangelisation will always be a re-evangelisation of ourselves as Christians also, a rediscovery of why our faith is different, transfiguring – a recovery of our own new humanity.

And of course it happens most effectively when we are not planning or struggling for it.  To turn to de Lubac once again, ‘He who will best answer the needs of his time will be someone who will not have first sought to answer them’ (op. cit. pp.111-2); and ‘The man who seeks sincerity, instead of seeking truth in self-forgetfulness, is like the man who seeks to be detached instead of laying himself open in love’ (p.114).  The enemy of all proclamation of the Gospel is self-consciousness, and, by definition, we cannot overcome this by being more self-conscious.  We have to return to St Paul and ask, ‘Where are we looking?’  Do we look anxiously to the problems of our day, the varieties of unfaithfulness or of threat to faith and morals, the weakness of the institution?  Or are we seeking to look to Jesus, to the unveiled face of God’s image in the light of which we see the image further reflected in ourselves and our neighbours?

That simply reminds us that evangelisation is always an overflow of something else – the disciple’s journey to maturity in Christ, a journey not organised by the ambitious ego but the result of the prompting and drawing of the Spirit in us.  In our considerations of how we are once again to make the Gospel of Christ compellingly attractive to men and women of our age, I hope we never lose sight of what makes it compelling to ourselves, to each one of us in our diverse ministries.  So I wish you joy in these discussions – not simply clarity or effectiveness in planning, but joy in the promise of the vision of Christ’s face, and in the fore-shadowings of that fulfilment in the joy of communion with each other here and now.

©  Rowan Williams 2012

http://www.archbishopofcanterbury.org/articles.php/2645/archbishops-address-to-the-synod-of-bishops-in-rome

Oskar en die pienk tannie

Ek het gister vertel van my belewenis van enkele van die toneelstukke wat ek by Aardklop gesien het. Oskar en die pienk tannie was die ander stuk wat my aangegryp het. Dit handel oor ’n 10-jarige seuntjie, wat 12 dae het om te leef, se briewe aan God.  Sandra Prinsloo speel die seuntjie van tien asook die pienk tannie wat hom daagliks besoek.

“Liewe God, My naam is Oskar, ek is 10 jaar oud, ek het die kat en die hond in die huis aan die brand gesteek, en dis die eerste brief wat ek aan jou stuur, want ek het nie voorheen tyd gehad nie. Ek moes leer”.  So begin die toneel. Oskar het in ‘n huis groot geword waar geloof nie regtig ‘n rol gespeel het nie. Nou is hy sterwend in die hospitaal. Hy weet hy het net twaalf dae oor. Die pienk tannie raai hom aan om briewe vir God te skryf. Sy moedig hom ook aan om die twaalf dae te lewe deur o.a. sy liefde vir ‘n ander dogtertjie in die saal te verklaar en op te staan teen ‘n ander kêreltjie  wat sy meisie wil vat. Sy vermaak hom met stories oor hoe sy ‘n rofstoeier was en die lesse van die lewe wat sy daaruit geleer het.

Ouma Rosa, die pienk tannie,  begelei hom op verbeeldingryke en soms bitter snaakse wyse in sy laaste dae. Die aangryplike is die laaste brief van Oskar  wat na sy dood op die bedkassie gevind word. Hy gaan nou slaap, skryf hy, en niemand mag hom wakker maak nie, behalwe God. Ouma Rosa, wat ook gewonder het oor haar sin in die lewe, dank God dat daar iemand was, Oskar, wat haar lief gehad het en vir haar soveel omgegee het en beteken het.

Weereens wonder ek oor geloof en die sin van sterwe. Geloof en dood is in ‘n sekere sin so naby aan mekaar. Ons kan dit so maklik sinloos ervaar wanneer ‘n kind moet sterf. Miskien moet ons juis gaan kyk hoe sterf kinders. My idee is dat hulle makliker die lewe agter laat, makliker vashou aan die misterie van God. Hulle is minder begaan oor “my hartjie vir Jesus gee sodat ek tog gered kan word”.

Ouma Rosa se teologie is in ‘n seker sin verruimend. God is daar, ja so naby soos die brief. Skryf die brief, God hoor, God is die een wat jou in ‘n nuwe realiteit sal laat wakker word. Geen teologie van skuldgevoelens, straf of veroordeling oor Oskar se vrae en sy ouer se “ongeloof” nie, nee ‘n teologie gevul met omgee, liefde en sin vind in die dood van die ander.

Wat het ek by Oskar geleer? Moenie te krampagtig aan die lewe vashou nie. Leef nou voluit, al is dit net twaalf dae. Indien jy nie meer kan vashou nie, die geloof verloor het, ontspan God hou jou vas.

Nuwe publikasie: Christelike meditasie – Jou daaglikse dissipline

Hierdie boekie is nou in Afrikaans beskikbaar teen R50.00 posgeld en verpakking ingesluit. Indien jy dit wil bestel, betaal die bedrag in die volgende rekening in en e-pos die bewys van betaling met jou posadres na vdhj100@gmail.com

First National Bank
Rek naam: World Community for Christian Meditation SA
Rek no : 62170978252
Takkode: 251145

Die inhoud van die boekie lyk so:

INLEIDING

1.         WAT IS GEBED?

2.         HOE BID ONS?

A. Stilte (Silence)

B. Kalmte(Stillness)

C. Eenvoud

 

3.         DIE TRADISIE VAN CHRISTELIKE      MEDITASIE

A. Die Bergpredikasie

B. Die Huidige Oomblik

 

4.         JOHN MAIN: SY LEWE EN LERING

A. Inleiding tot Meditasie

B. ‘n Moderne Oorlewering / Tradisie

C. Eerste beginsels

 

5.         DIE DISSIPLINE VAN MEDITASIE

A. Die Liggaam

B. Tyd en Plek

C. Afleidings

 

6.         DIE VRUG VAN

A. ‘n Innerlike verandering

7.         “VOORUITGANG”:  DIE REIS

A.        Die armes van Gees

B.        Hoe om te mediteer

 

Skrifgedeeltes

Literatuur en Opnames oor Meditasie

Die Visie van John Main

Die Wêreldgemeenskap vir Christelike Meditasie

WCCM SA Kontakbesonderhede

DIE EGO

Ek wonder of dit met jou ook so is dat jy in seker fases van jou lewe duidelik begin hoor hoe die Heilige Gees jou met ‘n saak in jou lewe konfronteer. Ongelukkig hoor ons nie die stem van die Gees in ons nie want wat “ek” wil is dikwels in botsing met wat die Gees wil. Aan die ander kant is ons so besig en ons lewens so met geraas besoedel dat ons ook nie kan hoor nie.

Ek lees dat John Main OSB sê dat indien jy wil leer om te mediteer, om tyd in stilte met die Here deur te bring, moet jy eers leer om nederig te wees. Main vra dan die vraag wat dit beteken om nederig te wees. Sy antwoord; Ons moet verstaan dat daar ‘n realiteit buite onsself is en dat hierdie realiteit groter as die self, die ego, is en dat daardie realiteit ons omvat. Nederigheid is dan om jou plek binne die groter realiteit te verstaan.

Die egoïs verstaan egter nie sy of haar plek nie. Die egoïs meen dat hy/sy die middelpunt van alles is en sien alles net in relasie tot die self. In stilte leer jy egter om met jou eie realiteit te deel. Jy leer in stilte wie jy is en wie God bedoel het jy moet wees. Jy leer in stilte dat die groter Realiteit jou inderdaad ‘n plek binne realiteit gegee het, maar dat jy slegs betekenis het binne die relasie met die groter r(R)ealiteit. Kom ons herhaal maar weer; die egoïs sien realiteit net in relasie met hom/haar self.

In gemeenteverband sou ek hier ‘n enkele voorbeeld kon noem. Ek begin ‘n bediening en hou met mag aan daardie bediening vas. Alhoewel ek graag wil hê dat my bediening ondersteun moet word, deel ek dit met niemand regtig nie. Wanneer ek egter vry kom van die ego, gee ek die bediening weg aan ander wat dalk meer bekwaam is om van die bediening ‘n sukses te maak.

Meditasie, stilte, is soos om ‘n voetpad deur realiteit te baan. Hoe meer ek die voetpad van stilte loop, hoe meer verstaan ek my plek en sien ek realiteit in ‘n nuwe lig (Waarom kan seker mense die realiteit van die chaotiese Suid Afrika in die oë kyk en steeds met vreugde en vrede lewe, terwyl ander die realiteit of wil ontken of met woede daarop reageer?)

Die waarde van meditasie is egter daarin geleë dat ons God ook as God begin sien en nie ‘n skepping van my eie ego nie. In meditasie, verduidelik Main, leer ek dat ek in God gewortel is en nie in my ego of in die goddelike skepping van my ego nie. Hierdie realiteit bring vrede op ‘n diep intieme vlak. Die “ek” wat God bedoel het om te wees kom nou na vore. Om hierdie realiteit binne te gaan is om eg te word, “to enter reality is to become real”. Ons hoef nie te word of te wees soos wat ander ons wil hê nie, ons is die egte persoon wat God bedoel het ons moet wees.

Meditasie mag dalk lyk na ‘n oefening in afsondering, maar dit bly altyd ‘n uitreik na ander. Want wanneer ek die ego begin oorwin, kom die ware ek na vore wat bedoel is om in gemeenskap met ander r(R)ealiteit te beleef. Mark 8:34 Whosoever will come after me, let him deny himself, and take up his cross, and follow me. (KJV) Mark 8:35 Want elkeen wat sy lewe wil red, sal dit verloor; maar elkeen wat sy lewe om My ontwil en om die evangelie ontwil verloor, hy sal dit red. (AV) In meditasie vind ons die ego sodat ons dit kan laat gaan en die ware “ek” kan ontdek. Hierdie “ek” is in die realiteit van Christus geanker.

 

Gebed

Daar is in die geloofslewe min dinge waarmee ons so sukkel as om te bid. By bidure ontaard dit ook heel gou in ‘n Bybelstudie. Dit is makliker om oor die Bybel vir ‘n uur te sit en gesels as om te bid. Wanneer ons wel besluit ons gaan nie Bybelstudie hou nie, kan ons tog soveel tyd weer gebruik om gebedslysies op te stel en mekaar aan te moedig om te bid. Gebed beteken om te bid!

Ons sou gebed kon verduidelik met die beeld van ‘n groot wiel.  Die wiel draai ons hele lewe na God toe. Gebed is ‘n wesenlike deel van ‘n  vol geestelike lewe.  As ons nie bid nie, is ons maar slegs half-lewendig en is ons geloof half-ontwikkeld. Trouens, dit is bykans ondenkbaar om te wil verklaar jy is ‘n gelowige, maar bid nooit nie.

Die speke van die wiel verteenwoordig die verskillende tipes van gebed. Ons bid op verskillende maniere op verskillende tye, in ooreenstemming met hoe ons voel. Verskillende mense gee voorkeur aan sekere maniere van gebed. Die speke kan byvoorbeeld die volgende verteenwoordig: die nagmaal of erediens, geestelike gebede, smeekgebede en intersessie, toewydingsgebede, die Onse Vader, ens.

In die sentrum, die naaf van die wiel, is die gebed van Jesus, die “Ons Vader” gebed wat Hy ons geleer het. In die sentrum van die Ons Vader is Jesus self. Dit behoort in gebed ten alle tye net oor Hom te gaan. Daarom behoort die rus in Christus ook deel van jou gebede te wees. Om in Christus te rus, beteken dat jy tyd sal maak om in stilte by Jesus te sit met die wete dat dit vir jou genoeg is.

Kom ek gebruik nog ‘n beeld. Baie van ons is tevrede om net een taal te kan praat, naamlik Afrikaans. Ons kom goed daarmee oor die weg en kan ons bykans oral toegang verkry deur net Afrikaans te praat. Tog is daar baie lesers wat ook gemaklik in Engels kan kommunikeer. Dit sluit nog meer wêreld oop, veral wanneer jy in die buiteland moet reis. Sommige van ons kan egter ook ‘n derde taal gebruik om mee te kommunikeer. Diesulkes onder ons sal getuig hoe waardevol dit is en watter moontlikhede daar oop gaan.

Kom ons maak dit nou op gebed van toepassing. Meeste van ons kan een gebedstaal gebruik, naamlik ons gewone gebede waarin ons na God kom om sekere dinge van Hom te vra of voor te pleit. Ander van ons het egter tweetaligheid in hulle gebede aangeleer en kan bv. net vir mense by God intree of net God se heerlikheid besing of net die Psalms bid.

Veeltaligheid in ons gebedslewe is egter vir almal moontlik. Dit is die vermoë om in stilte by die voete van Jesus te kan sit. Om te mediteer of die gebed van kontemplasie, om verby woorde te bid, is nie net vir seker geestelikes, monnike of priesters nie. Hierdie tipe gebed is vir almal.

Dit vat sekerlik tyd om dit aan te leer, soos dit maar met die aanleer van ‘n nuwe taal gaan. Dit bly egter ‘n eenvoudige oefening, ‘n dissipline:

  • Sit stil – met jou rug regop;
  • Hou jou oë gesluit en
  • herhaal ‘n enkele gebedswoord, innerlik en aanhoudend.
  • Doen dit daagliks vir 20 min totdat jy ervaar hoe jy by Jesus begin rus.

Wil jy nie net weer met God begin praat nie. Hy is nie bo die plafon nie. Hy is in jou. Kol 1:27 “God het besluit om aan hulle bekend te maak hoe seënryk en heerlik hierdie geheimenis vir die nasies is. Die inhoud daarvan is: Christus is in julle, Hy is julle hoop op die heerlikheid.”

GELOOF EN MARS

Die Olimpiese spele het die landing op Mars ‘n bietjie in die agtergrond laat verdwyn. Ons is gefassineerd met die mens se prestasie op die atletiekbaan, tot so ‘n mate dat ons die prestasie van die Marslanding minder ag. Terwyl dit die mens 78 jaar geneem het (van 1896-1964) om die Olimpiese rekord vir 100 m van 12 sek. na 10 sek. te verminder, het dit hom 48 jaar geneem om die tyd van 10 sek na 9.63 sek. af te bring. Rofweg sou ons kon se dat die mens oor 100 jaar ongeveer 2 sek. vinniger geword het.

Die eerste maanlanding was in 1969 en nou 43 jaar later land die Curiosity, so groot soos ‘n Minnie Cooper op Mars. Daar was voorheen al kleiner tuie op Mars, maar hierdie is op ‘n ander skaal met nuwe tegnologie. ‘n Navorser by Nasa beweer dat dit 20 jaar sal duur voordat hulle ‘n bemande tuig na Mars sal stuur. Hulle uitdaging is om die mense te kan terug bring, wat nog nie moontlik is nie. Ek wonder of dit nie eerder gouer as later sal wees nie.

Wat het dit alles met geloof te make. Vir my as teoloog verwonder ek my met hoeveel kapasiteit, inherente potensiaal, God die mens mee gemaak het. Dit is egter ‘n belydenis: God het geskep. Wat sou egter met geloof gebeur indien die Curiosity lewe op Mars vind? Die Bybel verklaar tog baie duidelik dat daar net lewe op aarde is. Dit hang natuurlik daarvan af hoe jy die Bybel lees. Indien die Bybel vir jou die Wetenskapboek van alle Wetenskapboeke is, gaan jou geloof skade ly. Indien die Bybel egter ‘n geloofsboek is, ‘n Spirituele teks, dan kan jy rustig wees oor wetenskaplike ontdekkings van lewe op Mars, al dan nie. Die Bybel verduidelik in Gen 1 en 2, ook op ander plekke soos die Psalms en Job, dat God die Skeppergod is. Die Bybel verduidelik nie hoe, bedoelende wetenskaplik hoe, God geskep het nie.

Ons kan uit die Bybel wel tot die besef kom dat God planmatig, ordelik en liefdevol geskep het. Die grootste wonder is dat God herskep, nuut maak en mense kan omvorm. Deur die liefdevolle krag van sy Gees, deur die Misterie van Christus wat voor alle tye saam met God bestaan het, bring Hy nuwe lewe in mense. Die Misterie van God kan met geen wetenskaplike ontdekkings ongedaan gemaak word nie. Wetenskaplike ontdekkings bevestig dat Bybelskrywers kinders van hulle tyd was, dat Bybelskrywers die Misterie van God in hulle leefwêreld beleef het soos ons Hom beleef. Hulle leefwêreld, wat in die Bybel na vore tree, was egter anders as ons leefwêreld.

Vir die leefwêreld van die Bybelskrywers was mikroskope nie beskikbaar nie, daarom is die mosterdsaad die kleinste (Mat 13:32). Vir die leefwêreld van die Bybelskrywer was wetenskaplike kennis beperk en het hy nie kontak met die Chinese gehad nie. Daarom draai die son om die aarde en staan die aarde op pilare (Job 9:6).

Ons leef in ‘n wonderlike wêreld waar die Misterie van God steeds ‘n realiteit is. Dat ons in die toekoms dalk nog anders oor die Bybel sal dink, is heel moontlik. Die Misterie van God sal egter altyd ‘n realiteit wees. Ook vir ons kinders wat dalk eendag op Mars gaan woon. Ps 46:10 Be still, and know that I am God: I will be exalted among the heathen, I will be exalted in the earth. (KJV)

http://mars.jpl.nasa.gov/msl/index.cfm

Onderhoud met Vr Lazar Puhalo Ortodokse Kerk in Kanada

Hierdie onderhoud het ek nie probeer verbatim weergee nie. Beskou dit as ʼn losse vertaling of transkripsie. Kyk die videogreep om regtig te hoor wat hy sê. Fr Lazar Puhalo

Moraliteit as kettery

Fundamentaliste wil graag geloof na ʼn morele kode of eksterne aanvaarbare gedrag reduseer. Hierdie morel kode vervang dan die inherente verhouding met Jesus Christus. Die morele kode word ʼn plaasvervanger vir die lewe in Christus of ʼn plaasvervanger vir die om omvorming van die hart deur Christus. Dit is kettery. Enige iets wat ons op ʼn pad vat van hoogmoed en veroordeling is kontra die lering van Christus. Dit is kettery.

Wanneer ʼn sosiale probleem gemoraliseer word, is daar geen kans dat dit opgelos kan word nie. Wanneer, bv. prostitusie gemoraliseer word dan is hulle, die  prostitute, sondaars. Jy kan nie anders as om neer te kyk op hulle nie. Wanneer jy egter van uit Christus se gesigshoek na hulle kyk dan is ons eerste verantwoordelikheid hulle veiligheid en verder ʼn morele verantwoordelikheid om vir hulle ʼn alternatief te bied. Die implikasie van die alternatief sal ook verduidelik moet word. Dit is baie moeiliker as om net af te kyk op prostitute en hulle af te skryf as ʼn klomp sondaars. Deur prostitusie te moraliseer, word kommunikasie met die prostituut af gesny. Jy plaas jou voet net nog harder op hulle koppe om hulle te vertrap as ʼn morele euwel.

Die bedoeling van godsdiens, vanuit Jesus se bediening gesien, was nooit om ʼn morele kode te wees waarmee mense gemanipuleer word nie. Jesus se optrede spreek van ʼn medelydende liefde. Medelydende liefde beteken ek sien myself in die ander. Ek sien my eie worsteling en lyding in die lyding en worsteling van die ander. Medelydende liefde beteken ek strek my uit na die ander en probeer om hulle op te hef sodat daar omvorming van die hart en die persoon kan plaas vind.

Wetenskap en geloof

Wetenskap en geloof hoef nie in botsing met mekaar te wees nie. Westerse godsdienstige denke is meer male in botsing met wetenskap. Die rede hiervoor moet gesoek word in die skolastiek. Ortodokse teologie is eksistensieel en kan daarom met o.a. die wetenskap in ʼn kreatiewe manier omgaan. In kwantum fisika sal die wetenskaplike vir jou verduidelik dat hy nie realiteit aan jou probeer voorhou nie, maar modelle van realiteit. Dit geld eintlik vir alle aspekte van die lewe. Wanneer ons besef ons kan net modelle van realiteit aan mense voor hou en nie realiteit self nie, kan ons gedurig aanpassings aan ons modelle maak. So groei ons in verstaan van realiteit en kan ons die evangelie op toepaslike maniere aan mense bring midde in hulle modelle van realiteit.

Ons maak ʼn fout deur te dink dat ons model van realiteit is die enigste of korrekte model. Galileo het die model van realiteit van die Katolieke kerk bevraagteken en moes daarom met sy lewe boet. Die kerk het gemeen sy model is die enigste realiteit. Met Galileo se ontdekking het hy egter die model van die Katolieke vir ewig verwerp. Die tragiek was dat die Katolieke kerk nie net sy eie model van realiteit tot die absolute waarheid verhef nie, hy het ook gemeen dit is dogma. Ongelukkig het die kerk nie kon insien dat sy beperkte kennis oor die heelal aan hom ʼn bepaalde manier van interpretasie van die bestaande realiteit gegee het en dat dit steeds net nog ʼn model van die realiteit was nie.

Sonde en verlossing

Ateïsme is nie ongeloof in God nie, maar die verwerping van die Westerse god. Die Westerse god is ʼn gewelddadige god. Die inkwisisie is hiervan ʼn voorbeeld. Sonde is om die doel te mis waarvoor die mens geskape is, dit is om ewigdurende lewe te hê deur eenheid met God. Enige iets wat jou dus van hierdie eenheid vervreem is sonde. Sonde is ʼn vermorsing van die mens se energie. Sonde is ʼn siekte wat genees moet word. Sonde is dus eerstens lyding. Hierdie lyding neem my op ʼn weg waar ek al hoe meer dit doen wat die eenheid tussen God en my net meer verskeur. Heling is dus nodig. Om na iemand te kyk en te besef daardie persoon ly, bring ander emosie en reaksie na vore as om te verklaar daardie persoon is ʼn sondaar. Die misterie van verlossing is die mede-lyding van God met mense in Jesus Christus.

Dit gaan dus nie om Christus wat gesterf het om die juridiese geregtigheid van die woedende God te laat geskied nie. Christus het ons lyding op Hom geneem. Hy identifiseer met die lyding binne die mens en neem dit weg. Om met sonde te deel moet daar helend met mense omgegaan word. Christus het mense kom heel maak, sodat hulle een kan wees met die Vader. Christus de bediening op aarde was ʼn helende bediening en nie ʼn juridiese ekspedisie nie.

Die boodskap van versoening deur bloedvergieting of offers het eers in die elfde eeu onder Anselm van Kantelberg na vore getree. Voor hom het Augustinus van Hippo en Tertulianus hierdie versoeningsleer uitgewerk. Hiervolgens word verlossing ʼn juridiese daad waar daar vir sondeskuld betaal moet word. Christus word dan hierdie offer wat betaal om God tevrede te stel.

Vr Lazar Puhalo probeer om godsdiens op ʼn nuwe vars manier aan ʼn jonger generasie bekend te stel. Hierdie generasie het hulle rug gedraai op die (Westerse) god soos wat hulle dit deur die tradisionele kerke ontvang het. Hy verwerp veral die woedende-god konsep wat moet vergeld en met ʼn offer tevrede gehou word. Jesus het met sy medelydende liefde die harte van mense binne gedring en hulle van binne genees. Sy bediening was ʼn bediening van medelydende liefde.

Konklusie

Die vars benadering, vir my as protestant, was nuut en het goed op my geloofs-oor geval. Ek het groot waardering vir Augustinus, maar selfs in die protestantse tradisie is daar teoloë wat sy leer oor versoening en erfsonde bevraagteken. Ek sou graag met Vr Puhalo in gesprek wou gaan oor modelle van realiteit want ek meen hy bedoel ook modelle van waarheid, wat natuurlik vir die fundamentaliste ʼn doodsteek sal wees. Die wyse waarop hy oor moraliteit as kettery praat, het reeds in baie van ons geloofsgemeenskappe ingesluip. Trap die sondaar en wys die sondaar op hulle verlorenheid. Wanneer ek dit reg gekry het, is ek reg en hoef ek niks met die sondaar te maak nie. God sal met hom of haar deel. Dus, ek hoef nie met alles saam te stem nie, maar baie van dit wat hy sê resoneer met my.

Woman at the well

By gister se post het ek die kunswerk gebruik: Woman at the well –  deur  Daniel Bonnell

http://web.me.com/danielbonnell/Image_On_Christ_Exhibition/Home.html
Location: Anglican Church of Oxford, Oxford, England

“Following the path of using a monastic discipline of Lectio Divina approach to my paintings allows a process of reading, reflecting, meditation and transformation to occur from my creation of the work itself to its own development and creation back to me through a transformation or element of kenosis”. Daniel Bonnell,  http://fineartamerica.com/profiles/bonnell.html

Ons het in die verlede al hier gepraat oor die rol van kuns in gebed en meditasie. https://wccmsa.wordpress.com/2011/11/02/die-kuns-van-biddende-lees-%E2%80%93-die-vrou-by-die-put-om-te-lees-t-w-v-omvorming/

https://wccmsa.wordpress.com/2011/10/19/die-kuns-van-biddende-lees/

Hierdie kunswerk het van die eerste keer dat ek dit gesien het, my aangegryp. Die verhaal is opgeteken in Johannes 4:1-42. Bonnell beskryf op ʼn besondere manier die ontmoeting tussen Jesus en die vrou. Die vrou se kyk is afwaarts, in die water in. Is dit die oomblik wat sy besef Jesus is die water van die lewe? Agter is dit nie “twaalfuur die middag” nie. Nee, dis ʼn opkomende son. Het die Lig vir haar op gegaan? Dit wil voorkom of die lig ook in die kruik reflekteer. Die kruik, simbool van haar lewe, sal sy weldra eenkant plaas, wanneer sy terug hardloop dorp toe om te gaan vertel van haar ONTMOETING!

Kyk egter na Jesus. Die Misterie raak sigbaar in die hande en uitdrukking van verwondering oor die vrou. Sy het Hom beweeg met haar insig, haar geloof, haar volgehou soeke. Dit is een van die kenmerke van oratio, gebed, in die Lectio Divina, God word beweeg. Klink dit vreemd? En tog is dit wat hier gebeur. Christus word so beweeg deur die vrou en haar getuienis dat Hy twee dae daar vertoef het.

Die omvorming wat plaasvind by die vrou (kan ek so ver gaan as om te sê ook by Jesus vind die omvorming plaas) word deur die kunstenaar pragtig vasgevang. Die vrou verander in wie sy was na “Apostel” en Jesus “verander”  sy denke oor die Samaritaanse vrou deur vir haar geloof en nuwe lewe in die ontmoeting te gee. Die appèl op jou en my is; Wat doen ons met die wete dat Hy die Christus is?

Sit vir ‘n oomblik terug en lees net die kunswerk. Maak nou jou oë toe en mediteer daaroor, dink na oor Jesus se gesig en hoe Hy na jou kyk. Dink na oor die nederige blik van die vrou. Verkeer vir ‘n paar minute net in stilte waarin jy die Gees vertrou om ook omvormend in jou lewe te werk.

Spiritual Maturity

A good spirituality achieves two huge things simultaneously: It keeps God absolutely free, not bound by any of our formulas, and it keeps us utterly free ourselves, not forced or constrained by any circumstances. When these two great freedoms meet, we have a spiritual awakening. And the world opens up beneath our feet and above our heads. We are in a differently shaped universe.

Keeping God free (from bad teaching, fear, and doubt) and getting you free (from selfishness, victimhood, and childhood wounds) is the big rub and the lifelong task.

Like two super magnets, when the two freedoms are achieved simultaneously—even for a millisecond—they grab onto one another and, as in nuclear fusion, an explosion results. It is without doubt the change that changes everything. It is both divine lovemaking and human ecstasy. E-mail from http://www.mysoulprovider.org/

GOD

Om “God” te kan sê, is genoeg. God se grootheid en genade is so omvattend dat  ek net na Hom kan roep in een word en Hy sal hoor. Trouens, ek hoef selfs nie te roep nie, ek kan gewoon in Hom rus en Hy sal rus gee. Tog leer die Bybel dat ons ook “Vader” mag sê, en ook Jesus en Heilige Gees. God is egter nie ‘n man nie. Net soos my vrou nie ‘n Engel is omdat ek vir haar “engel” sê nie. Ek probeer iets sê van wat sy vir my beteken.

Om God dus Vader te noem, gee die Bybel aan ons taal om iets van God te omskryf. God se grootheid kan egter nie met menslike taal omskryf word nie. Die Bybel beskryf God ook in terme van ‘n ma of vrou. Ek noem net een voorbeeld. Deurt 32:11-12 As an eagle stirreth up her nest, fluttereth over her young, spreadeth abroad her wings, taketh them, beareth them on her wings: So the LORD alone did lead him, and there was no strange god with him. (KJV). Selfs die mans wat die Afrikaanse vertaling van die Bybel behartig het, kon nie die vroulike vorm, soos dit hoort, vertaal nie. Vir hulle was dit vreemd dat God as ‘n vrou uitgebeeld kon word.

Dit is egter nie die punt nie. God is baie groter en anders as wat ons meen Hy is. Die Ou Testament vertel ons hoe Israel gesukkel het om te verstaan dat God anders as die afgode is. Hy bly, byvoorbeeld, nie agter in Juda wanneer die Jode na Babilonië weggevoer word nie. Hy bly nie (net) op die bergtoppe waar die afgode se altare en gewyde pale staan nie. Hy is ook in die vlaktes by sy mense. Hy is by die mens, in die mens. Hy is!

Die God wat ons aanbid, is alomteenwoordig. Hy is nie soos die Duiwel/Bose wat op net een plek op ʼn slag kan wees nie. (Ek wonder soms wanneer ons so oor die Duiwel praat, asof hy orals ten alle tye teenwoordig is…..).

Miskien is die belangrikste kenmerk van God, Sy genade. God word mens om mense van sy liefde te oortuig. Wanneer Jesus, waarlik God en waarlik mens, hier op die aarde in die stofstrate van Jerusalem en omgewing rondloop, dan demonstreer Hy iets van die genade, liefde en omgee. Hy is in Sy liefde insluitend wanneer Hy die prostitute omarm, met vroue in die openbaar praatjies maak, gaan kuier by die swak karakters van die dorp en aan tafel toelaat dat ʼn vrou hom met olie salf (Lukas 7:36-50). God het in die oë van die gelowiges nie so gewerk nie. Maar, die ware God, Skeppergod, werk tog so. Daarom kan ek elke oggend na my meditasie van my knieë af opstaan met die rus dat “God” genoeg is. Ps 46:10 Be still, and know that I am God (KJV).

Ascetic impulse

“Alhough the ascetic impulse had been present in the Christian movement from the beginning, having been articulated for example by the apostle Paul (1 Cor 7:1-7), it is no coincidence that it should have risen to prominence, in the life of monks such as Anthony, precisely at the time when the church was making its peace with the Roman Empire and with the world. Part of the price the church paid for that peace was the necessity with coming to terms with those who could not, or at any rate did not, take its message with utmost seriousness, but who were willing to go along with being Christians  much as they had been willing to go along with being pagans, just as long as it did not cost them too much. Now that it was easier to be a nominal Christian than to be a nominal pagan, the multitude who began to crowd into the church were not looking to become “athletes” for Christ; but that was precisely the term that Athanasius used to describe Anthony the ascetic, who underwent rigorous training in order to be able to compete and win in Christ’s contest, against the devil, the world and the flesh….they were not fleeing from the world in every sense of the word, they were fleeing from the worldly church. …the monasticism of the fourth and fifth centuries was a protest, in the name of the authentic teaching of Jesus, against an almost inevitable by-product of the Constantanian settlement, the secularization of the church and the lowering of standards of discipleship set in the Gospels ”.

Jaroslav Pelikan http://www.christianitytoday.com/ct/2004/decemberweb-only/12-27-42.0.html

Making the Sign of the Cross

I received this via e-mail from St Nicholas Church in Johannesburg. http://stnicholasofjapan.orthodox.co.za/StNicholas/site/StNicholasWebsite.html

It seems a good time to remind the faithful how to make the sign of the Cross reverently. First of all, we should always remember that in making this sign we are making an act of worship, a confession of our Faith and a prayer, and therefore it should not be done carelessly or thoughtlessly, nor simply a matter of habit or nervous reaction.

To make the sign, first join the tips of the thumb, index finger and second finger of your right hand, while folding the other two fingers into your palm. Recollect that the three joined digits represent the Three Persons of the Most Holy Trinity: Father, Son and Holy Spirit. The two folded fingers are an expression of that other fundamental teaching of our Church, the Incarnation, for folded into the palm (the earth) they recall God the Son Who came down to earth and became man and is known in two natures, being both perfect God and perfect man.

With the hand held thus, make the sign over yourself by touching in turn the forehead, the stomach, the right and the left shoulder. In this way taking up His Cross, dedicate your whole being to Christ in fulfilment of the commandment to “love the Lord thy God with all thy heart, with all thy soul, with all thy strength and with all thy mind.”

Having done this, you then bow from the waist. Oftentimes this bow is slight, but sometimes during divine services we bow deeply to touch the floor with the fingers (now extended) of the right hand, or even make a full prostration to the ground, touching it with the forehead. This bowing reminds us of the attitude of the Publican, who feeling his unworthiness to stand before God, would not so much as raise his eyes to heaven. The touching of, or prostrating to, the ground, can remind us of our end, that “dust thou art, and unto dust thou shalt return” (Gen. 3:19).

With such dispositions and such reverent care, our making of the sign will indeed be a call for God’s mercy. Perhaps we should add one warning: although it is right and proper to make the sign reverently and with care, bearing in mind its rich significance, we should try to avoid doing it theatrically or demonstratively. No one in this life who sees you will be awarding prizes for the way you do it! And in the life to come, you will find that the Awarder of Crowns will have been looking rather at the disposition of your heart than your melodramatic talents.

 

The Spear – Hoe dink ek as gelowige daaroor

Dit is Pinkstertyd in die kerklike jaar. Sondag sal meeste kerke wêreldwyd die uitstorting van die Heilige Gees vier en herdenk. Tog is dit nie wat ons land aan die praat het nie. Dit is die skildery van Zuma in die Goodman-galery wat die sosiale netwerke laat gons en algemene gesprekke oorheers. Wat is die mening van die kerk oor hierdie kunswerk? Ek twyfel of daar ʼn eenstemmige antwoord kan wees, daarom kan ek hoogstens my mening hier deel. John Lennon sou gesê het dat die verantwoordelikheid van die kunstenaar is om die samelewing te vertel wat hulle voel, nie hoe hulle moet voel nie. Die kunswerk moet dus ʼn refleksie van ons almal se gevoelens wees.

Die vraag is, hoe ver neem jy die kunsvorm om uitdrukking te gee aan die gevoelens van die mense van Suid Afrika oor die president. Hou in gedagte dat ons land verdeel is oor ons president. Vanuit ons wit afrikaner denke sou ek wou waag deur te sê ons het min respek vir hom. Self het ek hom al ʼn nar genoem en meen ek sy wegkruipery agter sy kultuur is ʼn verdoeseling van wie en wat hy werklik is. My mening is dat in ʼn beskaafde demokrasie behoort kultuur gerespekteer te word, maar kultuur ontwikkel en groei om aan te pas by nuwe standaarde van moraliteit en algemeen aanvaarbare etiese gedrag. Of, moet ons in die naam van kultuur dit steeds verdra dat vrouebesnydenisse en gedwonge huwelike maar voortgaan? Kan dit aanvaarbaar wees om in ʼn moderne demokrasie meer as een vrou en nog buite-egtelike verhoudings ook te mag hê?

Hoe ver met proteskuns? Johannes die Doper het Herodes aangespreek oor die vrou van Herodes se broer wat hy vir homself geneem het. Daarvoor het hy met sy lewe geboet. Johannes het onbevange die onreg aangespreek.  Op die funksie die aand het Herodias met proteskuns gewys wat sy daarvan gedink het – die kop van Johannes op ʼn skinkbord tussen die gaste (Mat 14:11). Banaal verby!

Kuns is in ons demokrasie die een manier waarop protes aangeteken kan word, dink maar aan die spotprente van die vlymskerp Zapiro. Die kerk behoort egter ook haar stem profeties te laat hoor oor dit wat in ons land en ons presidensie aan die gebeur is. Ongelukkig het die narratief wat in die Goodman-galery pragtig met kuns uitgebeeld word, in die slag gebly met die oorsteek van die grens van banaliteit. Terwyl die narratief die bedrog, korrupsie en magsvergryp met die kunswerk verwoord het, het die geslagsdele op die “Lenin” kunswerk van Zuma, die verhaal gekelder. Dit het nou ontaard in die onvolwasse retoriek van rassisme. Die kunstenaar het homself en sy storie ontman. En dit is tragies. ʼn Grens is oorgesteek, in die naam van spraakvryheid, wat ongelukkig nie meer die onreg belig nie, maar diepgewortelde woede en rassisme laat uitborrel.

As gelowige het ek hiermee ʼn probleem en meen ek die kunswerk daal laer as die korrupsie, magsmisbruik en seksisme wat dit wou blootlê. Die kunstenaar, dink ek, het nie in sy doel geslaag nie.

Maar, dis maar net my mening. Sien die skakels onder vir ander menings:

http://www.businessday.co.za/articles/Content.aspx?id=172274

http://www.dieburger.com/Rubrieke/WillemPretorius/Zuma-is-nou-voelvry-verklaar-20120523

Taize – Vreemde plek – Vreemde mense – Genadige God

Hoe beskryf ek ‘n plek soos Taize aan iemand wat nog nooit daar was nie? Dit is telkens my frustrasie wanneer ek iets van my belewenis met mense wil deel van dit wat ek by Taize beleef en ervaar het. Om te reflekteer oor die intens spirituele belewenis is op sigself reeds moeilik. Vertel ek van honderde jongmense wat op ʼn Vrydagaand 21:30 steeds in die kerk sit om in stilte by ʼn kruis te bid? Nee, die gebedsdiens is reeds verby. Hulle kon al geloop het en iets by die kafeteria gaan kry het om te drink. Hulle bly egter, opgevang in die stille teenwoordigheid van God. Paasnaweek het die laastes die oggend 04:00 die kerk verlaat.

Toe ek die laaste keer selfs  ʼn DVD aan ʼn klomp predikante gewys het en gevra het wat ons by Taize kon leer, het een opgemerk dat dit net  ʼn week-lange vakansie vir ʼn klomp jongmense is. Regtig? Duisende jongmense tussen 16 en 30, tot sesduisend oor die Paasnaweek, kom vir ʼn week na Taize om drie keer per dag in ʼn gebedsdiens te sit, een keer per dag  ʼn uur Bybelstudie by te woon en dan ook nog ʼn kleingroepbyeenkoms in die middae, en dit vir vakansie? Dan is die maaltye nog boonop eenvoudig en hulle moet werk, wat insluit skottelgoed was en badkamers skoonmaak. Dit klink nie na vakansie nie. En kan ek byvoeg, die bybelstudie is ʼn goeie stuk Bybeluitleg wat later in die kleingroepgesprek gedekodeer moet word vir die daaglikse toepassing daarvan.

Taize se gemeenskap bestaan uit 70 broers wat in eenvoud en gemeenskap saam lewe. Hulle primêre roeping is om jongmense op  ʼn ontvanklike wyse aan Christus bloot te stel. Hulle doen dit deur voorsiening te maak vir die twee grootste behoeftes wat ons jongmense vandag het, maar nooit sal erken nie. Die een is aanvaarding en die ander is stilte. By Taize is jy welkom, op die voorwaarde dat jy nie ouer as 30 is nie en indien jy jonger as 18 is, moet daar ʼn groepleier saam kom. Ouer mense word op beperkte skaal geakkommodeer, maar Taize is primêr vir jongmense. Hier kan jy jou vrae kom vrae en jou twyfel kom uitspreek. Jy gaan egter nie vermaak word nie. Die drie gebedsdienste is trouens in klassieke aanbiddingstyl met van die liedere wat met orrel begelei word, maar meestal met ʼn kleinerige sleutelbord en selfs geen begeleiding nie, behalwe die stemme van voorsangers wat ook nie sigbaar is nie. Almal sit op die grond met die fokus op God.

Die skoonheid en eenvoud van hierdie aanbidding, die stilte en die totale fokus op die aanbidding van God, werk egter op so ʼn kragtige wyse dat trane dikwels deel van die aanbidding is. In stilte werk die Heilige Gees en ontmoet ʼn genadige God mense in die oomblik. Jongmense sal onbevange na die dienste met die broers gesprek voer. Hulle is saans na die laaste diens 21:30 steeds in die kerk tot beskikking van die jongmense.

Wat leer ek by Taize?

God is ongelooflik goed. Kan ons nie meer in ons eredienste doen wat Hy in sy woord ons leer nie – Sy huis is ʼn plek van aanbidding, nie vermaak en goeie preke nie, aanbidding.

Jongmense se diepste begeerte in die geloofsgemeenskap is nie vermaak en opwinding nie, dis opregtheid en ʼn ontmoeting met God.

Stilte is vir baie erg bedreigend en ons eerste reaksie is om daarvan weg te kom of dit opnuut met iets te vul. Dit kos baie opoffering om stilte in te rig, maar daar is geen kragtiger leermeester as juis stilte nie. Daar word jy met jouself gekonfronteer en met God omvou.

Aanvaarding: Om mense onvoorwaardelik te aanvaar bly steeds my grootste uitdaging, ek dink dit is die kerk, in die algemeen, se grootste uitdaging. By Taize hoef jy nie eers te verander en dan is jy welkom nie. Jy is welkom, God sal jou op Sy tyd omvorm.

(Jong)Mense kan vir hulleself dink. Gee vir hulle die Woord onverdund en lei hulle om dit self in hulle lewe toe te pas.

Ons hoef nie mense te leer om te bid nie. Gee hulle net die ruimte. Aanbidding van God is in ons wese ingeskape.

Minder is meer.

http://www.taize.fr/en

Easter Sunday – Christos Anesti – Alithos Anesti!

The angel said to the women he was not there, where they were looking for him, because he was risen. After death we know him no longer after the manner of the flesh – which includes the manner of the imagination. Like meditation, he is not what we think. Like the kingdom , not here, not there

Then the angel told them that he was going before them to Galilee where they would see him. “Now I have told you”, he concludes matter-of-factly. There is no explanation, simply the proclamation. Job done. How could this be made readily understood or explained satisfactorily? The job is to communicate it and hope. If it’s not true, after having seen the possibility and heard the proclamation, everything is drained of colour and energy.

The stakes of the human condition have suddenly increased dramatically.

Strangely, we can’t say exactly what it is the early Christians were communicating and that has formed a continuous chain of transmission since. It was an experience that could not be held in thought or imagination or in the senses, of his being present, in a way that touched and changed them indubitably, not as a memory or an archetype but as a personal presence.

How do we explain any of the most important occurrences in our life?

The women turn back, to do all they could do in the circumstances – speak about it to others. Then there he is. Coming towards them to meet them. Didn’t the angel say he would see them in Galilee? They aren’t in Galilee. Why he is here when they were supposed to see him there? Is he there too?

In seeing him they begin to see that they were in his mind despite (or because) of all he had been through. Death, the great oblivion, had not made him forget them. They must be worth more than they thought. He must be more than they imagined.

Do not be afraid, he tells them. It is fear that shrivels the mind and makes us incapable of the expansion needed to see him and to realise that we can live now in a quite different and fearless way. (Even the angel had told them not to be afraid). Perhaps we are more afraid than we acknowledge even to ourselves.

He too gives no explanation just the experience in itself, of hmself. It leads to an action, a new priority in life, that defines the life of his friends and disciples henceforth – to share this life-changing news with others.

Alleuia, he is risen indeed. Job done. A new creation. Where do we go from here? By Fr Laurence Freeman

Holy Saturday

An early Christian writer whose name is lost to us wrote these words in a homily to describe the meaning of this silent day of transition:

Rise, let us leave this place, for you are in me and I am in you; together we form only one person and we cannot be separated.

After the drama of trauma there is the long aftermath of ordinariness. It is like a powerful wave of the sea that hit the land with great force and is now being sucked back into the ocean. You even wonder if the great crash ever happened at all, so quiet and empty and mundane everything seems.

As we accept the uneventfulness and the untimed waiting, however, something emerges. It transpires through the immeasurable emptiness that is all that is left. A sense grows of union with what we will not ever again see in the same way. A mutual inwelling and presence to one another in a greater presence that contains everything.  Even in the residual grief of the loss a new kind of peace also shows in an awareness that this new union is as definitive and permanent as the very loss that lies behind it.

So even when nothing is happening – as we learn in the emptiness of meditation where we experience death and resurrection daily – new life has begun to emerge. In the mind of Christ we see that there are two creations, both beautiful and terrible. The first is marked by mortality, the horizon beyond which we can see nothing. The new creation is known by those who awaken to their being one person with the one person who comes back to us over that horizon. By Fr Laurence Freeman

Holy Week

The curtain lifts again and we begin to recount ritually and relive interiorly the great events that took place over a few days a long time ago. The world did not stop when they happened. Only symbolically did the sun darken and the veil of temple split.  Peoples’ commercial and emotional lives carried on as usual through the short tragic drama of the humiliation and extinction of a powerless pawn in the politics of the world. A short show-trial, public torture to keep the crowds satisfied, another execution of a religious (or political) activist who flared briefly in popular imagination and then lost their favour and sunk between the bigger waves of public affairs and personal concerns.

His close friends ran away, disappointed and maybe angry with him, to save themselves. He was left to die with only his mother, one disciple He loved and a few loyal women at the foot of His cross.

And here we are in 2012 telling the story again from the slightly disjointed but unforgettable accounts written down several decades afterwards. We do not have His own words except in translation. He put nothing in writing himself. We don’t know what He liked for breakfast or exactly who He thought He was. He is more present than any other historical or fictional figure and yet when you look at Him closely he becomes transparent and disappears. If we meet Him we are changed but we cannot get a grip on Him.

These inconsistencies and paradoxes that so irritate the rational mind, when it operates in isolation, are the medium of a great transmission.

Children who like a story and those who recognise the value of a great work art are happy to repeat it indefinitely. In this story the repetition itself is an act of faith that strengthens faith and so clarifies vision.

It is more powerful if we act theatrically in the telling rather than sitting like a passive audience. In this story there are no mere observers.

We have a limited number of chances in one life to replay the drama and penetrate its meaning. Not knowing how many is a part of the process that connects us with the One who suffered and died but did not stay dead.

Fr Laurence Freeman

Wednesday Lent Week 4

I realised recently that people who live on small islands have a low rating on punctuality. I think this is due to the fact that given the short distances involved they don’t think they will be late as long as they set out before the time of their appointment. This philosophy of time doesn’t work so well in the big world.

Then there are personalities who can never keep a deadline and live in a time dimension of ever-melting horizons.

If the spiritual dimension of life has been awakened and if we are exploring its life-enhancing depths then the balance between waiting and acting becomes regulated. This is no doubt why meditation reduces stress and promotes creativity.

To learn to say the mantra and, as John Main said ‘to be content to say it, is to see that all time exists in the present moment. The gift of seeing that that moment is the moment of Christ adds the icing to the cake. –  Fr Laurence Freeman

 

 

Lent Week 3

The Christian message, born of an insight deeper than words and transmitted through the full silence of the Spirit, is embarrassing. “God became human so that human beings might be come God.”

This refrain of the early theologians sounds more daring than many theologians would risk today and it strongly resisted the attempts of gnostical dualism to dilute it. What it means, of course, can only be understood through the experience of our lives when we try, weakly most of the time, to live as if it were the central truth, the real thing in all circumstances.

It suggests that Incarnation is God concentrating into a singular human being so that God can indeed ‘become fully human”. How else can one be human without being a human being in a particular time and place? The classical theologians thought this was necessary but that the suffering this individual underwent was inevitable. God needed to be human. Jesus, the fulfilling of this divine need, didn’t want to suffer any more than any human wants to suffer. (Father if it is your will let this cup pass me by).

This doctrine might sound abstract and parochial to many today. In fact it changes the way we ourselves become incarnate in our own unique life-stories through all the phases of our development. It helps us not to get stick in infantile mentality or adolescent behaviour as we see happening in most violent conflicts and indeed in many of our own personal problems.

It also teaches us the authentic way of handling suffering. As Leonard Cohen says we must learn to lament within the strict limits of dignity and beauty. The ego’s tendency to self-pity risks making us isolated and bitter. But to know what our destiny is, what suffering taking us towards, gives both compassion and dignity to our approach to suffering, disappointment and loss.

This is why Lent is a Christian season. And why meditation is Christian prayer Not to be punitive towards ourselves because of our failings or to seek enlightenment merely as an escape from suffering. But to be fully human, wholly awake, in order that we can indeed ‘become God’ as we are programmed to do.

Waar is Christus?

“Christus se hemelvaart beteken nie dat Hy afwesig is nie. Dit is ek wat nie teenwoordig is nie.” Wat wou Broer Rodger van Taizé hiermee sê? Ek vermoed hy wou aan ons verduidelik dat die “afwesige” Christus ʼn aanklag teenoor die afwesige Christene is. Ons leef soos mense wat Christus verloor het en nie regtig deur Hom geraak en verander is nie. Terwyl ons as die dissipels van Jesus Hom moes verteenwoordig en sigbaar maak, leef ons soos mense wat Hom nog nooit ontmoet het nie en nou ook na Hom op soek is.

Ons soektog kan ons hier in lydingstyd op ʼn dwaalweg neem indien ons byvoorbeeld meen ons sal Hom ontdek wanneer ons vas of weer Paasnaweek in die kerk kom. Al hierdie aktiwiteite kan dalk ʼn tydelike belewenis bring, maar verdwyn net weer so vinnig soos my nuwe voorneme.

Wat van ʼn nuwe benadering hier in lydingstyd?

Jesus woon deur sy Gees in ons. Hierdie inwoning behels ʼn eenheid met Christus. Rom 6:11 Julle moet dus altyd onthou dat ook júlle vir die sonde dood is, maar vir God lewe, omdat julle een is met Christus Jesus. Om vanuit die eenheid te lewe beteken Christus is ʼn realiteit binne my. Indien ek Hom wil gaan soek, behels dit ʼn inkeer na binne.

Ons woon in God. Hierdie eenheid het die verdere mistieke kenmerk dat ons ook binne God is. Nee, ons is nie God nie. God bly God en ons bly mens. 1 Joh 4:15-16 Wie bely dat Jesus die Seun van God is—God bly in hom en hy in God. En ons ken die liefde wat God vir ons het, en ons glo daarin. God is liefde; wie in die liefde bly, bly in God en God bly in hom. Indien ek Christus wil gaan soek, wel, Hy het my reeds gevind want ek is in Hom.

Lydingstyd is dus ʼn tyd om die intimiteit tussen my en God te voed en te vertroetel. Om intimiteit te koester vra tyd. Die tyd om op te offer is nie in die eerste plek om ʼn klop goed te doen nie, dis om minder te doen en meer tyd met God te spandeer.

Maak dus tyd vir die soektog hier binne jou. Keer in jouself in waar Christus reeds is. Ontmoet Hom daar en gaan stel Hom dan aan die wêreld voor deur die manier hoe jy met liefde lewe.

Iemand het eenkeer gesê hy staan elke dag as ʼn ongelowige op. Hiermee bedoel die persoon dat Christus Homself elke dag nuut aan hom kom voorstel. Staan elke dag op met die wete dat jy die Beminde nuut in jouself gaan ontdek en leef dan so dat ander die Beminde in jou kan sien.

Lent Week 1

You must therefore be perfect just as your heavenly Father is perfect.’

With such a challenge how did Christianity ever dwindle, as it often does, to being a mere morality or another ideology competing for world domination or even worse, a refuge for those fearful of the revolution of the spirit?

It is not just that ‘perfection’ is off-putting. In context the word refers to God’s boundless, non-judgmental love that is tested in human affairs by our capacity to love those who do us harm or reject us. Perfectionism is a refuge for religion that does not want to understand this and that prefers the ego-satisfaction of making rules it takes pleasure in keeping and a perverse pleasure in breaking.

If God were as easy to understand as that we’d have an easier lot in life. There wouldn’t be the insatiable thirst that is at the core of human existence. But how can we endure an invitation to divinization from a stranger who won’t take no for an answer and comes back without shame for yet another rejection?

Jesus often got impatient with his disciples – ‘so slow to understand’. We see the same resistance in the time it takes many of us to understand meditation. There are many books and teachings that say meditation is good, of course, as a preparation for hearing what God has to say. This is a pious way of missing the point – not so different from saying that, yes, meditation is good because it makes us sleep better at night and reduces our cholesterol.

To get the point that God is the silence, that’s the point. Our mystical tradition teaches that. But it seems easier to go the more complicated route.

And why keep bringing meditation into it? Isn’t it worth repeating that there is a simpler and more direct way home?

By Fr Laurence

Friday after As Wednesday

The nine year old who waits behind, so eager to tell you he ran a mile ‘marathon’ in record time. The ninety year old who looks at those she loves without the energy to engage or respond and closes her eyes in exhaustion. The range and states of human consciousness are as vast as that of cultures and customs around the world. One day we are hungry for experience and achievement. The next we’ve lost it.

Fasting is for when the bridegroom is absent not when he is present, Jesus tells us in today’s gospel. But once again, opposites converge.

We want everything but equally we want to lose everything, to be unencumbered and free. This contradiction causes much grief and confusion until one day the penny drops. They are one and the same desire – or a need deeper than anything as obvious as a desire. Seeing this fulfils it and takes us beyond the orbit of desire and disappointment. Selfishness, cold detachment? Not so, because its test of authenticity is a love beyond the boundaries of attachment.

Learning to meditate begins with learning how to meditate. It is extraordinarily simple and the learning curve is coming to terms with this simplicity. It is more than about self-improvement or self- understanding. Simplicity projects us beyond these limited forms of knowledge and illuminates life as a pilgrimage. The journey is not self-analysis but self-transcendence but as John Main said it takes nerve to take the attention off yourself and to let go of what we think we have achieved.

Lent, meditation develops that nerve, like beginning with a one-mile marathon.

Fr Laurense

Thursday after Ash Wednesday

Counting the days. Children do it when they look forward to something. Prisoners do it as they endure their incarceration. Spiritual pilgrims do it too – in a childlike way and because they are in love with freedom.

The countdown of Lent has started. It is an artificial means – feeling more natural because it is so ancient – for becoming clearer about time and about eternity that is no less here and now. It is, as someone called it, a taste of ‘tempiternity’, time shot through with a bright awareness of the sacred in the ordinary.

It takes time for the ordinary day-to-day mind to be conscious of the movement of change that meditation is steadily driving forward in our deepest being. This is why it doesn’t matter too much what we feel or don’t feel in our spiritual practice. Some days we see its meaning and are enthused. Other days it seems silly and a waste of time. It is the deeper, clearer consciousness, the pure heart, that tells the whole truth.

Whatever Lenten practice you have started, like mediation itself, it is not about being perfect or achieving success. Lets pluck that out of the equation from day one.

We all fail. Everyone starts, stops and starts again. All that matters is faithfulness, coming back. Faithfulness teaches discipline. Discipline frees us from the ego and takes us beyond ourselves into pure consciousness, pure innocence and, in the end, pure love.

Fr Laurence

Lent 2012 – Ash Wednesday

 

‘When you fast do not put on a gloomy look like the hypocrites..’ (Matthew 6:15)

Lent is an opportunity to put our authenticity to the test. It is so easy to slide gradually away from the truth, to imagine a lot but let practice descend into a role-play that we perform as much for ourselves as to make ourselves look better in others’ eyes. What a relief it is to get back to our real selves and accept ourselves even when we find we are flawed, unfaithful and generally imperfect. We don’t have to make excuses, just to be honest.

To raise the reality check we are helped by an instrument – which is provided by a special practice we take on during Lent. Prayer, almsgiving and fasting are the traditional categories of spiritual practice.

So to cover all bases, we could begin with prayer. Reinforcing our discipline of meditating twice a day. Refreshing our commitment, straightening our posture. Adding a reading of the day’s gospel. Then giving to those in need– if  not materially then in the currency of time or attention or simple acts of kindness. Then fasting – letting go or reducing what we deep-down know is excessive or illusory or unbalanced.

If we do this practice for the right reason, in the right way, why be gloomy? There’s everything in the right practice to make Lent a time for smiling. Fr Laurence